De jaren tachtig gothic-scene van Rome was zo cool als een gothic-scene maar kan zijn

Hoeveel Italiaanse gothics ken jij? Want er zijn blijkbaar zoveel olijfkleurige, bruisende en luidruchtige gothics dat zelfs Italianen er vreemd van opkijken. Ik bedoel, waarom zou een land dat zo katholiek, mediterraan en chaotisch is, vallen voor de charmes van duisternis en de angstaanjagende landschappen geschetst door groepen als Bauhaus en Siouxsie and the Banshees?

Het lijkt misschien een vreemde vraag, maar het is ongeveer dezelfde vraag die Los Angeles Review of Books in 2012 stelde toen criticus Alan Williamson over de negentiende-eeuwse Italiaanse pessimist Giacomo Leopardi schreef: “Italianen zijn in de ogen van Noord-Europeanen altijd een warm, vriendelijk, sensueel volk dat goed is in genieten van het leven. Dat beeld is niet verkeerd. Het is dus op zijn minst interessant om te zien dat Italianen zo van een meedogenloze, pessimistische dichter als Leopardi houden. En twee van de grootste Italiaanse modernisten, Montale en Pavese, zijn ook al zo duister.”

Zoals je ziet speelt het verhaal van de Italiaanse gothics al langer, het verhaal dat fotograaf Dino Ignani in de jaren tachtig onsterfelijk maakte. Hij maakte de foto’s op het moment dat groepen zoals Siouxsie and the Banshees steeds populairder werden in Rome. Ignani ging naar dezelfde clubs en cafés als de Romeinse gothics, werd vrienden met ze en maakte de mooiste portretten. Dertig jaar later heeft hij alle foto’s uit die periode samengevoegd in het boek Dark Portraits. Ik sprak met Dino af voor een interview.

VICE: Hoe en wanneer is je relatie met de Romeinse gothic-scene begonnen?

Dino Ignani: Dat was in 1980. Ik ging meestal naar een wijnbar inTrastevere, genaamd Fidelio. Het was een ontmoetingsplek voor artiesten, klaplopers en allerlei grote denkers. Op en dag kwam er opeens een groepje gothics binnen. Het waren er tien en ze waren erg jong – tussen de 18 en 22 jaar oud. Ik was veel ouder en wist niks van gothic-muziek, laat staan mode. Maar ik was geïntrigeerd door die mensen. Op een gegeven moment besloot ik foto’s van ze te maken. Ik heb er ongeveer 550 gemaakt.

Je vertelde dat het een compleet nieuwe ervaring voor je was.

Ja, ik had een heel andere achtergrond. Ik ben geboren in de jaren vijftig en opgegroeid omringd door verschillende politieke gemeenschappen, demonstraties en communes. Het idee van ‘uitgaan’ was voor mij een heel bourgondisch concept en het werd binnen mijn gemeenschap ook veroordeeld. Sommige plekken waar de gothics naartoe gingen, waren compleet nieuw voor mij. Het was op een bepaalde manier erg bevrijdend.

Het was ook een erg gelukkige periode.

Ja, de Anni di piombo (loden jaren) waren voorbij en mensen gingen weer uit. Ik was gefascineerd door de gothics omdat ze erg creatief waren. Ze maakten hun eigen kleren, knipten hun haar op allerlei bijzondere manieren en omarmden een iconografie van grafkisten, kandelaars, vampiers… dat is fantastisch voor een fotograaf.

Maar wat voor mensen waren het?

Veel ervan kwamen uit de buitenwijken: de Romeinse gothic-scene was een fenomeen van de arbeidersklasse. Er was ook een sterke homoseksuele component. In die tijd was er nog geen goed georganiseerde homogemeenschap in Rome, waardoor de gothicscene een verzamelplek werd. Op politiek gebied zat er van alles wel wat bij, van uiterst links tot extreem rechts.

En de drugs?

De gothics deden niet aan drugs. Misschien soms een glaasje wijn. En als je al dronken werd, was dat per ongeluk. Mensen gingen niet uit met de bedoeling om dronken te worden.

De fotoserie bestaat uit foto’s die je gemaakt hebt van 1981 tot 1985. Waarom ben je gestopt?

Voornamelijk omdat ik ook aan andere projecten begonnen was. Maar ook de tijden waren veranderd. Het hele fenomeen gothic was niet zo trendy meer als het ooit was. De mensen die ik gefotografeerd heb, hebben nu allemaal banen – sommigen werden bakker en anderen vertrokken naar Londen.

Bleef je contact houden met sommigen van hen?

Ja, met best veel eigenlijk. Ze zijn nu ontwerpers voor Fendi, schilders, artiesten die bij de opera werken, mensen die op televisie komen. Maar sommigen van hen zijn ook gewoon verdwenen, opgeslokt door het dagelijkse leven.

Was er iemand waar je in het bijzonder gek op was?

Klarita en Rebecca waren misschien wel het beroemdste stel in de hele gemeenschap. Monichetta maakte echt prachtige kleding… en dan had je nog Rossella, die al rond de 60 was en in een caravan woonde. Ze werd door iedereen gemeden, maar de gothics accepteerden haar meteen. Ze verwelkomden eigenlijk iedereen en waren heel open. Ze hebben mij ook geaccepteerd, ook al was ik tien jaar ouder en paste ik er qua uiterlijk helemaal niet bij.