Rozemyn interviewde haar stiekem beroemde vader vlak voordat hij doodging

Rozemyns vader (links), de Terminator (rechts).

Het leek wel of iedereen in Hollywood hem écht kende, behalve zijn eigen dochter: de Nederlandse bankier Frans Afman financierde films als Superman, The Terminator en Dances with Wolves en woonde daarom negen maanden per jaar in Los Angeles om te chillen met de crème de la crème van de Amerikaanse filmwereld. Rozemyn (31) en haar drie broers bleven in Bussum en zochten hun beroemde vader tot haar tiende alleen op in de zomervakanties.

Toen hij in 2010 alvleesklierkanker kreeg, vertrok Rozemyn halsoverkop uit haar woonplaats New York, waar ze na haar studie fotografie in een galerie werkte. Ze kwam naar Amsterdam om Frans te verzorgen, maar ook om een documentaire over zijn turbulente Hollywoodjaren te schieten. Het resultaat, The Hollywood Banker, gaat vandaag in première op het Nederlandse Filmfestival.

Ik sprak Rozemyn over hoe het is om je vader interviewen over zijn gloriedagen, terwijl hij op sterven ligt.

VICE: Je wist dat het meewerken aan jouw documentaire een van de laatste dingen was die hij zou doen. Hoe was dat?

Rozemyn Afman: Hij was gewend aan camera's en openbaar spreken, dus voor hem ging het vanzelf. Ik dacht alleen maar: vastleggen, vastleggen! Ik was meer bezig met het vasthouden van hem, zijn woorden, zijn houding, zijn gezicht. Ik dacht niet van: ik ga een film maken. Dat kwam pas nadat hij was overleden. Maar ik vond het maken zelf heel cool, de filmwereld, de interviews. Daar wil ik ook in verder. Ik heb het filmproces als een derde studie gezien.

En hoe stond je vader erin?

Wat ik mooi vond – alvleesklierkanker schijnt de meest agressieve kanker te zijn – maar mijn vader heeft nooit in zijn leven een pil genomen, dus hij nam de aangeboden morfine niet aan, maar slikte paracetamol. En toen we de interviews draaiden, hees hij zich de hele tijd in dat pak dat hij ook droeg toen hij nog werkte. Het werkte volgens mij ook therapeutisch.

Je hebt die glamourtijd niet heel bewust meegemaakt, maar je hebt drie oudere broers. Was jij wel de juiste persoon om deze documentaire te maken?

Juist omdat ik toen zo jong was, wilde ik onderzoeken wat hij precies had gedaan in die tijd. Het was een sociale man die elk feestje te zien was. Daar kreeg hij energie van, hij hield van contact met mensen.

Was het de aandacht?

Ja, die vond hij ook leuk. Het was een ontzettende ijdeltuit, terwijl ik het tegenovergestelde ben. Het draaide altijd om hem. Voor mijn moeder was dat wel zwaar – ik wil niet zeggen dat ze in zijn schaduw liep, maar het was wel een man [ze maakt een grote beweging] die continu de aandacht kreeg. Ik heb dat nooit erg gevonden. Op een gegeven moment accepteer je dat en ga je als kind een andere kant op – ik ging op mijn zeventiende al het huis uit. Maar ik bewonderde hem heel erg. Ik voelde me altijd veilig bij hem.

Maar hij was ook niet vaak thuis, toch?

Ja, pas in 1993 woonde hij weer in Nederland, op mijn tiende.

Je had hiervoor nog nooit een film gemaakt. Hoe wist je hoe het moest?

Niet. Ik kwam terug en werkte via een vriendin met een crew. Ik dacht: we gaan gewoon mijn vader filmen en die film komt er wel. Het was een race tegen de klok.

Frans met Michael Douglas.

Wat vind je ervan dat hij een superceleb bleek te zijn? Lijkt me heel raar.

Ik wist wel dat hij een beroemdheid was in Hollywood…

…maar wat vind je ervan dat je er zo laat achterkwam hoe het precies zat?

Het was heel indrukwekkend. Oliver Stone [regisseur van Platoon en Wall Street] zei dat hij een godsgeschenk was. Mijn mond viel open. Kevin Costner zei dat hij mijn vader nodig had. Ik vind het jammer dat ik hem niet de echte levensvragen heb gesteld, van: 'Hoe vind je het dat je er straks niet meer bent?' Misschien durfde ik dat ook niet. Hij wist dat hij ziek was, maar hij dacht dat er altijd nog wel een wonder zou komen, dat hij niet dood zou gaan. Hij wilde vasthouden aan het leven en ik had nog maar een paar maanden om er alles uit te halen.

Kun je nu nog even iets vrolijks vertellen?

Op hetzelfde stuk strand waar we in de zomermaanden aan woonden, liep Tom Hanks weleens voorbij, en die noemde mijn vader dan bij zijn voornaam.

Frans met Rozemyn. Bron.