Ο Γιάννης Κατινάκης Δεν θα Ξαναγίνει Σάκος του Μποξ για Κανέναν

Φαντάσου μια σκηνή ένα καλοκαιρινό βράδυ στην Αθήνα: φεύγεις από το μαγαζί που έπινες ένα ποτό και κατευθύνεσαι στο ταξί. Έχεις να διανύσεις το πολύ δέκα μέτρα. Μέσα σ’ αυτόν τον ελάχιστο χρόνο, ένας ανεξέλεγκτος άνδρας σε πλησιάζει μαινόμενος, σε βρίζει και σε φτύνει, επειδή υπάρχεις, επειδή είσαι αυτός που είσαι.

Εδώ και χρόνια, έχεις πάρει την απόφαση να μην κυκλοφορείς με τα πόδια, να μην χρησιμοποιείς τα μέσα μαζικής μεταφοράς, για να προφυλάξεις τον εαυτό σου από τέτοιου είδους περιστατικά, αλλά και πάλι, σ΄ αυτή την ελάχιστη απόσταση που διένυσες, κάποιος πρόλαβε να σου επιτεθεί και να σε κάνει να φοβηθείς για τη σωματική σου ακεραιότητα. Απίστευτο;

Για τον Γιάννη Κατινάκη, καθόλου. Ρατσιστικές επιθέσεις, όχι μόνο λεκτικές, έχει δεχτεί «αμέτρητες», όπως λέει. «Είναι ένα κομμάτι της καθημερινότητάς μου, όχι μόνο της δικής μου αλλά οποιουδήποτε ανοιχτά ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμου και γυναίκας. Πραγματικά, έχω μεγαλώσει έτσι. Αυτός ήταν και ο λόγος που σταμάτησα να κυκλοφορώ. Δεν βγαίνω να κάνω μια βόλτα, να περπατήσω και επίσης τα μέσα μαζικής μεταφοράς τα έχω αποχωριστεί χρόνια τώρα. Έχω σταματήσει να κυκλοφορώ – τελεία. Τα περιστατικά που έχω ζήσει είναι πάρα πολλά», λέει στο VICE o ηθοποιός, εξαιρετικά δημοφιλής στο TikTok και το Instagram, λίγες μέρες μετά την απαράδεκτη ομοφοβική επίθεση που δέχτηκε στο κέντρο της Αθήνας.

«Αυτό συμβαίνει από την παιδική μου ηλικία, από το σχολείο, απ’ όταν ήμουν 12 ετών, με τη μορφή του σχολικού εκφοβισμού. Συνεχίστηκε, όταν ως έφηβος άρχισα να κυκλοφορώ στον δρόμο και δεν έχει σταματήσει ποτέ», τονίζει ο 25χρονος κωμικός.

 «“Στην επόμενη στάση θα τον βγάλουμε έξω τον πούστη να τον σαπίσουμε’’ - αυτά άκουγα ως έφηβος 16-17 χρονών, όταν κυκλοφορούσα με τον ηλεκτρικό το βράδυ, από άτομα που κάθονταν απέναντί μου. Θυμάμαι να περνάνε αμάξια πάρα πολύ συχνά και να φωνάζουν λέξεις όπως “πουστάρα’’. Είναι κάπως δεδομένο για μένα ότι θα συμβεί. Αν αποφασίσω να κυκλοφορήσω πέρα από τη ζώνη ασφαλείας μου –τα τρία μέρη που εγώ νιώθω καλά– είναι σχεδόν σίγουρο ότι κάτι θα γίνει. Είτε θα μου φωνάξει κάποιος κάτι μέσα από ένα αμάξι, είτε άλλα σκηνικά».

Αυτός ήταν ο λόγος που απ’ όταν άρχισε να έχει μια κανονική δουλειά στα 22 του, έριξε μαύρη πέτρα στα μέσα μεταφοράς και δεν πάει πουθενά με τα πόδια, όπως λέει. «Το πρώτο πράγμα που ήθελα να κάνω με τα λεφτά μου είναι να μην κυκλοφορώ – να μην έρχομαι αντιμέτωπος και να μην συναναστρέφομαι με όλα αυτά τα άτομα που προσπαθούν να μας πάρουν το φως μας και μας κάνουν να περπατάμε με σκυφτό κεφάλι, ρίχνοντας πάνω μας ό,τι σκοτεινό και μαύρο έχουν μέσα τους. Είμαστε ο σάκος του μποξ για αυτούς. Δεν ήθελα λοιπόν, απ΄όταν είχα τη δυνατότητα, να ξαναγίνω ο σάκος του μποξ για κανέναν», αναφέρει ο ηθοποιός.

«Το γεγονός ότι με αναγνωρίζουν κάποιοι άνθρωποι είναι δίκοπο μαχαίρι. Μπορεί να γίνω στόχος για ορισμένους που με έχουν δει στο Instagram ή στο TikTok και μπορεί να σκέφτονται “όξω από εδώ οι gay’’. Οπότε, αν με δουν έξω, θα πουν “τώρα θα δει αυτός τι έχει να πάθει’’.  Από την άλλη, έχουν υπάρξει και άτομα που έχουν διασκεδάσει με τη δουλειά μου και για αυτό μπορεί να γλιτώσω από την επιθετικότητά τους. “Μπορεί να μην θέλω κανέναν τους, αλλά εσένα σε πάω’’, κάτι τέτοιο θα μου πουν εκείνοι, πράγμα που δεν το θεωρώ σε καμία περίπτωση κομπλιμέντο, αλλά προσβολή».

VICE: Τώρα που έχουν περάσει κάποιες μέρες από το περιστατικό, πώς νιώθεις;
Γιάννης Κατινάκης: Νιώθω πολύ δυνατός, αυτό κυριαρχεί. Πήρα δύναμη, γιατί πέρα από το ότι βρήκα το θάρρος λόγω και της αγανάκτησης που ένιωθα να το δημοσιοποιήσω, είδα ότι τελικά η συναισθηματική ασπίδα και το τείχος που έχω χτίσει για τον εαυτό μου, τελικά λειτουργούν και δούλεψαν καλά και σε αυτή την περίπτωση. Επίσης, πήρα χιλιάδες μηνύματα και σχόλια που δεν αφορούσαν εμένα, αλλά ολόκληρη την κοινωνία. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι τάχθηκαν υπέρ της αγάπης και της ισότητας, όχι υπέρ του Γιάννη και αυτό είναι ένα ελπιδοφόρο μήνυμα.

Πιστεύεις ότι σήμερα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στην Ελλάδα που θέλουν κάποιοι συνάνθρωποί τους να κυκλοφορούν με σκυφτό το κεφάλι;
Ναι. Πάρα πολλοί. Το ότι είναι λιγότεροι από τα προηγούμενα χρόνια, ούτε σημαίνει ότι είναι λίγοι, ούτε ότι πρέπει να πούμε «ευχαριστώ». Αν εκείνοι αντίστοιχα δέχονταν ένα κύμα μίσους και αντί να τους έβριζαν 100 άτομα, τους έβριζαν 70 θα έλεγαν «ευχαριστώ»; Είναι σαν να μην ανέπνεες για χρόνια και μετά να σου δώσουν μια ώρα αναπνοής τη μέρα. Όχι, θέλω να αναπνέω 24 ώρες το 24ωρο για να ζήσω.

Ένα από τα πράγματα που είπες στο βίντεο, που το θεωρώ πολύ σημαντικό είναι ότι δεν σε ενδιαφέρει πια αν θα σε αποδεχτούν.
Ακριβώς. Όταν ήμουν μικρότερος δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί μου, ήθελα να πολεμήσω για τα πάντα. Αν άκουγα στη διπλανή παρέα να λέγεται κάτι ρατσιστικό και σεξιστικό μπορεί να έδειχνα τη δυσαρέσκειά μου. Ήθελα να παλέψω. Περνώντας τα χρόνια, κατάλαβα ότι δεν μπορώ να αλλάξω ούτε εγώ, ούτε κανένας την κοινωνία, αυτό θα πάρει γενιές και χρόνια.

Αυτό που πολλοί – straight άνδρες κυρίως – δυσκολεύονται να καταλάβουν είναι ότι ένας ομοφυλόφιλος έχει κι άλλα προβλήματα, δουλειές, άγχη, οικονομικές δυσκολίες, δεν τον ορίζει η σεξουαλικότητά του 100%. Οπότε χρόνο με τον χρόνο, κουραζόμουν από όλα και ήθελα απλά να ζω τη ζωή μου, σαν κανονικός άνθρωπος.

Έχει σταματήσει τελείως να με ενδιαφέρει τι άποψη έχεις για μένα. Αν διαφωνείς ότι η γη γυρίζει, δεν με αφορά πια, μπράβο! Έχει σταματήσει να με ενδιαφέρει η κοσμοαντίληψη του κάθε ανθρώπου και με ενδιαφέρει η ηρεμία μου. Δεν με αφορά πια το να αρέσω. Μπορεί από τη σκέψη σου να περνάνε τα χειρότερα για μένα, όμως μην με ενοχλήσεις, μην παρανομήσεις, μην ασχοληθείς μαζί μου. Έχεις σκατά στο κεφάλι σου; Πήγαινε σπίτι σου, κλείσε την πόρτα σου, βγάλ’ τα από το κεφάλι σου και φάε τα. Εγώ γιατί πρέπει να φάω στα δικά σου σκατά;

Εσύ απαιτείς το αυτονόητο, να κυκλοφορείς και να νιώθεις ασφαλής. Αυτό φαίνεται ότι δεν συμβαίνει.
Όχι, δεν νιώθω ασφαλής. Το απαιτώ και από τους πολίτες και από την πολιτεία, από τους αρμόδιους. Δεν απαιτώ να περνάω και να μου στρώνουν κόκκινα χαλιά, απαιτώ απλά την ηρεμία, την ησυχία και τον σεβασμό που όχι θέλω, που πρέπει να έχω, όπως όλοι. Απαιτώ το αυτονόητο, που μόνο αυτονόητο δεν είναι τελικά.

Είπες ότι αφού δημοσιοποίησες το περιστατικό και πήρε έκταση, επικοινώνησε μαζί σου η αστυνομία. Αν δεν ήσουν αναγνωρίσιμος, πιστεύεις ότι θα είχες την ίδια αντιμετώπιση;
Αυτό δεν μπορώ να το ξέρω. Ελπίζω και εύχομαι ότι θα ήταν η ίδια. Αυτό που μου μεταφέρθηκε από το Τμήμα Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας είναι ότι έχουν καταγραφεί δεκάδες άλλα παρόμοια περιστατικά, στα οποία υπήρχε η ίδια αντιμετώπιση.

Θα ήθελες ποτέ να πεις κάτι σε αυτόν τον άνθρωπο που έκανε ό,τι έκανε;
Όχι, όχι. Αν πάω να μιλήσω ελληνικά σε έναν άνθρωπο που μιλάει γερμανικά, δεν θα με καταλάβει. Δεν μπορώ να μιλήσω τη «γλώσσα» του. Είμαστε σε άλλο κόσμο. Αν με δαγκώσει ένα σκυλί, αύριο θα πάω να το δαγκώσω κι εγώ; Όχι. Υπάρχει χάσμα ανάμεσά μας, θα ήταν δώρο άδωρο. Θα ήταν σαν να μιλάω σε έναν τοίχο. Πιο εύκολα μπορώ να πείσω έναν τοίχο να μην μαζεύει σκόνη, παρά τον συγκεκριμένο να γίνει άνθρωπος.

Κατά τη διάρκεια του περιστατικού, οι περαστικοί πώς αντέδρασαν;
Όλα έγιναν όσο ήμουν εν κινήσει. Αυτός με έβρισε και με έφτυσε, όσο εγώ περπατούσα. Δεν σταμάτησα και όλο αυτό διήρκησε μικρό χρονικό διάστημα, οπότε μπορεί κάποιος να μην πρόλαβε να παρέμβει. Μπορεί και να θέλω να δικαιολογήσω τον κόσμο, γιατί πρακτικά υπήρχε ο χρόνος να φωνάξει κάποιος κάτι υπέρ μου. Δεν έκανε κανείς τίποτα.

Πριν από έναν χρόνο, είχα κάνει ένα κοινωνικό πείραμα στο οποίο κάποιος ηθοποιός με έβριζε και μου έκανε επίθεση στον δρόμο. Μετά από τρία λεπτά, ήρθε ο πρώτος άνθρωπος να με υποστηρίξει. Όταν κατάλαβαν ότι ήταν πείραμα, μου έλεγαν όλοι «φαντάσου να το πέρναγες αυτό στα αλήθεια». Μα παιδιά, στην πραγματικότητα το περνάω.

Το κοινωνικό πείραμα που είχα κάνει τότε ήταν μια αποτύπωση της καθημερινότητάς μου. Και αυτό το περιστατικό που συνέβη τώρα είναι η απόδειξη. Το κοινωνικό πείραμα που είχα κάνει πριν ένα χρόνο, πήρε σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια όλων. Μακάρι να ήταν μια ταινία ή ένα βίντεο. Ήταν, είναι και θα είναι η σκληρή αλήθεια και η καθημερινότητά μας. Είναι η πραγματικότητά μας.

Ένιωσες ότι κινδυνεύει η σωματική σου ακεραιότητα;
Εννοείται, 100%. Ήταν ο πρώτος μου φόβος. Δεν με ενδιαφέρει τι πιστεύει ο άλλος, εγώ θέλω να είμαι καλά και ασφαλής. Αισθάνθηκα ετεροντροπή για εκείνον και ντράπηκα και για μένα που μπλέχτηκα χωρίς τη θέλησή μου σε μια τέτοια κατάσταση, μπροστά σε τόσο κόσμο.

Επίσης, έχω μάθει πια να «κόβω» τον άλλον, καταλαβαίνω ποιος έρχεται για να σπάσει πλάκα και ποιος είναι επικίνδυνος και θα μπορούσε να προχωρήσει σε κάτι παραπάνω - ο συγκεκριμένος ανήκε σίγουρα στη δεύτερη κατηγορία. Περίμενε τη δική μου απάντηση, για να αντιδράσει ξανά και πιθανόν να χειροδικήσει. Υπήρχαν και παιδιά γύρω, αλλά ήταν ένας άνθρωπος ανορίωτος. Με το που με είδε, δεν το σκέφτηκε στιγμή. Από εκεί καταλαβαίνεις ότι ο άλλος είναι ικανός για πολλά. Αυτοί οι άνθρωποι είναι θυμωμένοι, ενώ θα έπρεπε να είναι φιμωμένοι.

Ακριβώς μετά το περιστατικό, ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έκανες;
Πήρα τηλέφωνο ένα φίλο μου και του περιέγραψα το περιστατικό, αλλά όχι σαν κάτι αναπάντεχο, ούτε εξωφρενικό. Όλοι οι φίλοι και γνωστοί μου ξέρουν ότι δεν κυκλοφορώ, δεν μπαίνω σε μέσα κλπ. Του είπα ότι έκανα μόνο δέκα βήματα και συνέβη αυτό, δηλαδή αλήθεια τι άλλο μπορώ να κάνω;

Πριν ανεβάσεις το βίντεο, με το οποίο δημοσιοποίησες τι συνέβη, δίστασες; Φοβήθηκες τι μπορεί να ακούσεις πάλι;
Υπήρξε μια φοβία, όχι για το τι θα πει η κοινή γνώμη, επειδή οι ρατσιστές είναι ρατσιστές έτσι κι αλλιώς, όπως και οι άνθρωποι που είναι υπέρ της ελευθερίας και της ισότητας. Φοβόμουν ότι ίσως μετά το βίντεο, γίνω ακόμα παραπάνω στόχος επιθέσεων. Αυτό είναι το μόνο που σκέφτηκα, αλλά αποφάσισα να μην είμαι δειλός και να κάνω καλό και σε μένα – αρκετά έχω φοβηθεί στη ζωή μου - αλλά και για να πάρει ορατότητα ένα πρόβλημα που δεν έχει ακόμα λυθεί.

Ονειρεύεσαι τη μέρα που θα μπορείς να κυκλοφορήσεις στον δρόμο χωρίς να φοβάσαι;
Δεν θα ζω. Ούτε εσύ θα ζεις. Είναι σίγουρο. Εμείς τώρα χτίζουμε για τις επόμενες γενιές, όχι για εμάς. Με μεγάλη μου λύπη, ξέρω ότι δεν θα τη ζήσω αυτή τη μέρα. Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι θα έπρεπε να παίρνουν την ανάλογη έκταση όλες οι επιθέσεις. Θα έπρεπε να γίνεται η ίδια κινητοποίηση από τον κόσμο για το κάθε βίωμα του κάθε θύματος. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει ουσιαστική δουλειά και να προχωρήσουμε.

Ακολουθήστε την Ντιάννα Βασιλείου στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Μια Μέρα στον «Παράδεισο» των Τετράποδων Φίλων μας στη Θεσσαλονίκη

Ero Seagull: Η Διάγνωση ότι Ανήκει στο Φάσμα του Αυτισμού Ήταν Λυτρωτική

Ο Γεράσιμος και Άλλοι 16 Κρατούμενοι Έγιναν Δωρητές Οργάνων Μέσα από τη Φυλακή

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.