Η Μαρία Διηγείται τη Φρικτή Εμπειρία της Παράνομης Άμβλωσης στην Πολωνία

Επί σχεδόν 50 χρόνια, το δικαίωμα στην άμβλωση αποτελούσε θεμελιώδη ελευθερία που κατοχυρωνόταν συνταγματικά για τις γυναίκες στην Αμερική, μετά τη δικαστική απόφαση-σταθμό Roe εναντίον Wade. Αυτό, όπως όλοι ξέρουμε, δεν ισχύει πια.

Εδώ και μέρες ξυπνάμε σε μια διαφορετική πραγματικότητα, όπου στη χώρα που επηρεάζει πολιτισμικά τον Δυτικό κόσμο, όσο καμία άλλη, το συνταγματικό δικαίωμα στην άμβλωση δεν υφίσταται, βάσει της απόφασης του Ανώτατου Δικαστηρίου, στο οποίο ο Ντόναλντ Τραμπ επί των ημερών του είχε διορίσει τρεις δικαστές της αρεσκείας του, με αποτέλεσμα η πλάστιγγα να γείρει προς τη Συντηρητική πλευρά.

Πάνω από 20 πολιτείες των ΗΠΑ αναμένεται να απαγορεύσουν ή να περιορίσουν πολύ σημαντικά τις εκτρώσεις, επιβάλλοντας στην ουσία στις γυναίκες πώς θα ζήσουν τη ζωή τους. Τη θλιβερή αρχή έχει ήδη κάνει το Μιζούρι, απαγορεύοντας την άμβλωση.

Οι αλυσιδωτές συνέπειες από αυτή την απόφαση–επιστροφή στον Μεσαίωνα δεν είναι εύκολα μετρήσιμες τώρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα επηρεάσουν εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο, με καταλυτικό τρόπο.

Όταν η άμβλωση βγαίνει στην παρανομία, πολλά μπορούν να συμβούν. Γυναίκες ψάχνουν εναγωνίως λεφτά για να μπορέσουν να ταξιδέψουν μόνες, υποβάλλονται σε επικίνδυνες επεμβάσεις μέσα σε αυτοσχέδια ιατρεία, ζωές χάνονται. Όλα αυτά μόνο και μόνο για να μπορέσουν να επιλέξουν το αυτονόητο: τι είδους ζωή θέλουν να ζήσουν.

«Αναγκάζεσαι να πας κάπου που γίνονται παράνομα αμβλώσεις και να σε “σφάξουν”, γιατί έτσι είναι εδώ τα πράγματα», σημειώνει η Μαρία Δεδούση, η οποία έχει την πικρή εμπειρία της παράνομης έκτρωσης, μια διαδικασία κατά την οποία κινδύνευσε η ζωή της και η σωματική της ακεραιότητα.

 «Είσαι μόνη σου απέναντι σε ένα ολόκληρο κράτος, σε ένα ολόκληρο κατεστημένο. Να κάνεις τι; Είσαι παγιδευμένη. Δεν σε αφήνουν να επιλέξεις τι ζωή θέλεις να ζήσεις. Σου λέει το κράτος “δεν μας ενδιαφέρεις”. Είσαι ένας άνθρωπος μόνος απέναντι σε ένα σύστημα δαιδαλώδες, κατά πάσα πιθανότητα χωρίς την υποστήριξη της οικογένειάς σου, γιατί είναι και ταμπού»

 Το 2007, η Μαρία έμενε ήδη δύο χρόνια στην Πολωνία, όπου μέχρι και σήμερα, οι αμβλώσεις απαγορεύονται, εκτός αν κινδυνεύει η ζωή της μητέρας ή η εγκυμοσύνη είναι αποτέλεσμα βιασμού.

Μάλιστα, η χώρα της Ανατολικής Ευρώπης είναι η πιο χαρακτηριστική απόδειξη ότι οι κοινωνίες γυρίζουν προς τα πίσω, αφού ο νόμος αυστηροποιήθηκε ακόμα περισσότερο το 2020 και δεν αναγνωρίζει πια ως αιτιολογία για την άμβλωση ούτε τις σοβαρές επιπλοκές ή ασθένειες του εμβρύου. Δύο γυναίκες έχουν πεθάνει, από την απόφαση αυτή και μετά, επειδή τα χέρια των γιατρών ήταν δεμένα.

Δεκαπέντε χρόνια πριν, λοιπόν, η Μαρία Δεδούση μένει έγκυος ξανά, μετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού της. «Δεν έπρεπε και δεν ήθελα να το κρατήσω. Αν και είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι οι εκτρώσεις είναι παράνομες στην Πολωνία, δεν είχα συνειδητοποιήσει πραγματικά τι σημαίνει αυτό. Θεωρούσα ότι πρόκειται για μία πιο αυστηρή πολιτική.

»Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ήταν κάτι εντελώς παράλογο και το μυαλό μου δεν μπορούσε να το επεξεργαστεί ως αυτό που ήταν. Έλεγα ότι αποκλείεται να συμβαίνει αυτό το πράγμα. Επίσης, αν και δεν έχει λογική αυτό, ενστικτωδώς, εξαιρούσα τον εαυτό μου, επειδή ήμουν ξένη. Δεν μπορούσα να το διανοηθώ», θυμάται η δημοσιογράφος.

 «Ξαφνικά μου συμβαίνει όλο αυτό και μένουμε έκπληκτοι κι εγώ και ο σύζυγός μου, γιατί κανείς μας δεν είχε βιώσει κάτι ανάλογο. Ακολούθησε κι εκείνος συμβουλές φίλων που του είπαν “θα πάτε εκεί και θα σας λύσουν το πρόβλημα”. Έτσι, βρέθηκα σε ένα ιδιωτικό ιατρείο.

»Ο γιατρός μου έδωσε ένα χάπι, το οποίο μάλλον ήταν placebo, γιατί δεν είχε καμία επίδραση πάνω μου. Πίστευα ότι θα μου κάνει μια αρχική εξέταση και μετά θα προχωρήσουμε κάποια άλλη μέρα στην τυπική μέθοδο της απόξεσης με αναισθησία, φυσικά».

 »Έκατσα στο κρεβάτι και ο γιατρός έκανε κατευθείαν την απόξεση. Δεν πρόλαβα να σκεφτώ τίποτα. Ήμουν σε απόλυτο σοκ. Σοκ. Δεν μπορούσα να πω κάτι, τι να κάνω, να το σταματήσω; Μετά, με κράταγε να μην κουνηθώ. Είχα αιμορραγία, το οποίο ως ένα βαθμό θεωρείται φυσιολογικό.

 »Η αιμορραγία συνεχίστηκε και το ίδιο βράδυ ανεβάζω πολύ υψηλό πυρετό. Με πάνε στο νοσοκομείο και εκεί πλέον μου κάνουν την απόξεση χειρουργικά, διότι τότε νομιμοποιούνταν να το κάνουν, εφ’ όσον ήμουν επείγον περιστατικό. Οι γιατροί τους είναι συνηθισμένοι να δρουν έτσι, γιατί είναι πάρα πολλά τα περιστατικά, κι έτσι τσουλάει το σύστημα.

 »Αν είσαι “τυχερή’’ και σου συμβεί επιπλοκή, πας στον γιατρό, ο οποίος είναι υποχρεωμένος πια να σε βοηθήσει, για να σου σώσει τη ζωή. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Μετά συνειδητοποίησα ότι κινδύνευσε η ζωή μου και η σωματική μου ακεραιότητα, γιατί αυτή η διαδικασία μπορεί να σου αφήσει ο,τιδήποτε.

 »Αν έμενα σε ένα χωριό 150 χιλιόμετρα από το νοσοκομείο, θα είχα πεθάνει. Ήταν μια πολύ δυσάρεστη και επικίνδυνη εμπειρία. Το συναίσθημα που είχα μετά ήταν θυμός. Ένιωθα άγριο θυμό, από τη στιγμή που ξύπνησα το επόμενο πρωί στο νοσοκομείο. Ήμουν τόσο έξαλλη που έλεγα σε όλους και σε όλες ότι κάτι πρέπει να γίνει, ότι θα τους κάνω μήνυση κι ότι θα πάω στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Το εννοούσα. Δεν το έλεγα για να ξεσπάσω.

 »Δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι για να σταματήσει όλο αυτό. Μετά συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Εκεί σε πιάνει απελπισία κι νιώθεις απροστάτευτη. Στη συνέχεια, μοιράστηκα αυτό που μου συνέβη με γυναίκες στην Πολωνία, οι οποίες ήταν μορφωμένες και οι περισσότερες σήκωσαν τους ώμους, λέγοντάς μου “τι να κάνουμε; Έτσι είναι εδώ τα πράγματα”. Η στάση τους με σόκαρε περισσότερο απ’ όλα.

 »Μετά απ’ το περιστατικό, έμεινα ενάμιση χρόνο ακόμα στην Πολωνία και γύρισα στην Ελλάδα. Για μένα, η όλη κοινωνική κατάσταση ήταν καταλύτης για να μην θέλω να ζήσω σ’ αυτή τη χώρα περισσότερο. Ήταν ένα εξαιρετικά συντηρητικό και θρησκόληπτο περιβάλλον, στο οποίο δεν θα ήθελα να μεγαλώσει η κόρη μου.

 »Σήμερα, είμαι 55 ετών κι έχω δύο παιδιά. Δεν είναι καθόλου ταμπού αυτή μου η εμπειρία, τουναντίον. Είναι ένας τρόπος να μάθουν τα παιδιά μου τις συνέπειες όλων των πραγμάτων στη ζωή, από το πώς διαχειρίζεσαι την προσωπική σου ζωή, μέχρι τι ψηφίζεις».

Έχουν περάσει χρόνια από το περιστατικό, αλλά η Μαρία Δεδούση ακόμα αναλογίζεται πολλές φορές πώς θα ήταν να βρισκόταν στη θέση της ένα κορίτσι 16 χρονών. Εκείνη ήταν στα 40 της με τον σύζυγό της στο πλευρό της, είχε χρήματα και τη δυνατότητα να επιστρέψει ανά πάσα στιγμή στην πατρίδα της.

 «Σε μια χώρα που οι εκτρώσεις είναι παράνομες, ένα κορίτσι μόνο του θα βρει μια φίλη να το πάει σε ένα γιατρό που κάνει κρυφά αμβλώσεις και αν κάτι πάει στραβά, μπορεί και να πεθάνει όπως έχουν πεθάνει γυναίκες.

»Και στην Πολωνία αλλά και στις πολιτείες της Αμερικής που θα απαγορευτεί η έκτρωση, υπάρχουν πάρα πολλοί φτωχοί άνθρωποι που δεν θα είχαν καμία υποστήριξη και καμία ελπίδα, αν τους συνέβαινε αυτό που συνέβη σε μένα».

»Είναι αδιανόητο να σπρώχνει ένα κράτος, κυρίως τις έφηβες σε παρανομίες, επειδή συνέβη κάτι που δεν θέλουν να συνεχιστεί. Έτσι βυθιζόμαστε οι γυναίκες στις ενοχές. Νιώθουμε ότι κάναμε κάτι κακό και τιμωρούμαστε.

Τις τελευταίες μέρες, μετά τη βύθιση της Αμερικής στο ζοφερό παρελθόν, έχουν ακουστεί πολλά. Ένα από τα επιχειρήματα όσων θέλουν να υποβαθμίσουν την επικινδυνότητα της νέας πραγματικότητας για τις γυναίκες, ήταν ότι όποια θέλει να προχωρήσει σε έκτρωση θα μπορεί να το κάνει, αλλά παράνομα, όπως γινόταν παλιά.

 «Είναι σαν να μου λες ότι από αυτή τη στιγμή απαγορεύονται οι επεμβάσεις καρκίνου του προστάτη που θερίζει τους άνδρες. Όλη μου η εμπειρία είναι απάντηση σ’ αυτό το επιχείρημα. Είναι ένα πράγμα που δεν πρέπει να το περάσει ποτέ καμία. Είναι πολύ τιμωρητικό και λάθος σε ανθρώπινο και θεσμικό επίπεδο. Μιλάμε για μια απάνθρωπη κατάσταση εντελώς αντίθετη από τον φιλελεύθερο ανθρωπισμό, τον οποίο ευαγγελιζόμαστε οι Δυτικοί.

 »Ούτε θαύμα διαπράττεις όταν γεννάς, ούτε έγκλημα όταν αποφασίζεις να μη γεννήσεις. Είναι απλά τα πράγματα και ζήτημα επιλογής. Δεν είναι δυνατόν η μητρότητα να συνδέεται με τιμωρητικές πρακτικές; Η μητρότητα είναι ένα πράγμα που πρέπει να το κάνεις 100% συνειδητά και με επιθυμία. Αν το κάνεις καταναγκαστικά, είναι καταδικασμένο να αποτύχει ολοσχερώς».

 Περισσότερα από το VICE

Εντυπωσιακές Φωτογραφίες της Ελλάδας από Ψηλά

Η Έλενα Τοπαλίδου Κάποτε Έφυγε από την Παλιά της Ζωή με Ένα Αμάξι Όπως στα «Μαγνητικά Πεδία»

Σε Ένα Μικρό Χωριό της Πιερίας το Έδαφος Βγάζει Φωτιά

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.