Ακολούθησα για μια Εβδομάδα τη «Χρωματική Διατροφή»

Η Sophie Calle, η πιο διάσημη καλλιτέχνιδα performance της Γαλλίας, έκανε αρκετά επεμβατικά project στην εποχή της. Έχει δουλέψει ως υπηρέτρια που κατέγραφε κρυφά τα υπάρχοντα των επισκεπτών και κάποτε βρήκε μια ατζέντα, τηλεφώνησε στους πάντες, για να ρωτήσει για τον ιδιοκτήτη της ατζέντας και στη συνέχεια δημοσίευσε τις απαντήσεις τους στην τοπική εφημερίδα.

Η Calle εφαρμόζει το ίδιο επίπεδο αυστηρότητας και στοχασμού πάνω στην οικειότητα στα λιγότερο αμφιλεγόμενα έργα της. Σε μια σειρά φωτογραφιών του 1997 που ονομάζεται The Chromatic Diet (Η Χρωματική Διατροφή), η Calle ήθελε να φτιάχνει κάθε μέρα ένα γεύμα μόνο με συστατικά της ίδιας απόχρωσης. Το έργο είναι μια απάντηση στο Leviathan του Paul Auster, στην οποία η πρωταγωνίστρια (βασισμένη στην Calle) εκτελεί αυτό το διατροφικό τελετουργικό.

Από τότε που κυκλοφόρησε η σειρά The Chromatic Diet, πολλοί έχουν βυθίσει τα δάχτυλά τους σε πολύχρωμα πιάτα. Η Lucia Litman, η γυναίκα πίσω από τον ομώνυμο viral λογαριασμό Instagram, ταιριάζει τρόφιμα όπως τη γλυκόριζα και τα ραδίκια στην πλησιέστερο απόχρωση του Pantone. Μέχρι πρόσφατα, ο Jen Monroe, ένας pop-up σεφ πίσω από το Bad Taste Biz, έτρεχε μια σειρά από μονοχρωματικά γεύματα, τα οποία αποτελούνταν από θήκες χαπιών γεμάτες με τουρσί νταϊκόν, λεμόνι, δαμάσκηνο, τζίντζερ και γεμιστό αγγούρι -για το κίτρινο γεύμα- και μαύρο τσάι μέσα σε ζελέ για το μαύρο γεύμα.

Παρόλο που το project της Calle προηγήθηκε του σημερινού φαινομένου της φωτογράφισης φαγητού για δημόσια κατανάλωση, δεν είναι ξεκάθαρο αν η Calle έφαγε ποτέ τα πολύχρωμα γεύματα που αποτυπώνονται στη σειρά ChromaticDiet. Παρόλο που έχω εμμονή με αυτά τα εννοιολογικά project με τα αινιγματικά συστατικά και την απόλυτη ακρίβεια, αναρωτήθηκα πώς θα ήταν αν έτρωγα πραγματικά μονόχρωμα φαγητά κατά τη διάρκεια της εβδομάδας.

Αποφάσισα, λοιπόν, να αναλάβω την πρόκληση.

Η δική μου εκδοχή της «Χρωματικής Διατροφής» θα ήταν οικονομικά γεύματα χωρίς κρέας, που θα είχαν συστατικά της ίδιας απόχρωσης, χρησιμοποιώντας ό,τι υπήρχε ήδη στο ντουλάπι της κουζίνας μου. Α, ναι, θα έπρεπε επίσης να ταιριάξω το γεύμα με τα μπολ και τα πιάτα στα οποία θα τα σέρβιρα (μιας και εργάζομαι στον χώρο της τέχνης τροφίμων, έχω ένα μικρό πλεονέκτημα σε αυτό το τελευταίο κομμάτι, επειδή διαθέτω σερβίτσια όλης της χρωματικής παλέτας για τα διάφορα project μου).

Εμπνευσμένη από η σειρά της Calle, την εβδομάδα που πέρασε έτρωγα κάθε μέρα πράσινα, μοβ, μπλε, ροζ και κίτρινα γεύματα και στη συνέχεια τα βαθμολογούσα με ένα γράμμα, με βάση το πόσο εύκολο ήταν να τα φτιάξω.

Επιβαλλόμενο μενού: Πράσινο κάρι με πράσινο ρύζι φακής, σπανάκι, μπρόκολο, πράσινα φασόλια και λαχανάκια Βρυξελλών, με φρέσκο κρεμμυδάκι για γαρνιτούρα. Ένα παγωμένο τσάι μάτσα και πίκλες στο πλάι. Ετυμηγορία: Σκέφτηκα να ξεκινήσω με το πράσινο την πρώτη μέρα για ευκολία, επειδή είχα άφθονη πρασινάδα στο ψυγείο μου. Τελικά κατέληξα να χρησιμοποιώ πολλά ίδια συστατικά με την Calle και ταίριαξαν καλά. Επίσης, τυχαίνει να έχω τα ίδια πιάτα από νεφρίτη που χρησιμοποιεί η Calle, οπότε έξτρα πόντους και για αυτό.

Βαθμολογία: Α+

Επιβαλλόμενο μενού: Baby μελιτζάνες Ταϊλάνδης με γλασάρισμα μίσο, μοβ καρότα, ελβετικά σέσκουλα και μοβ σπαράγγια, πάνω σε λαχανοσαλάτα. Τσάι λεβάντας στο πλάι. Ετυμηγορία: Οι αρχές φθινοπώρου είναι μια εξαιρετικά καλή περίοδος για τα μοβ προϊόντα. Από αισθητική άποψη, νομίζω ότι το μοβ γεύμα ήταν το αγαπημένο μου. Ωστόσο, δεν υπήρχε καθόλου πρωτεΐνη στο γεύμα και θα ήθελα να είχα χρησιμοποιήσει και μοβ κουνουπίδι. Επίσης, η γεύση που έχει το τσάι λεβάντας είναι η γεύση που φαντάζομαι ότι θα είχε ένα γιαγιαδίστικο άρωμα.

Βαθμολογία: B+

Επιβαλλόμενο μενού: Πουτίγκα τσία από μπλε μπιζέλι, με μπλε σπιρουλίνα, βούτυρο καρύδας, αγαύη, γάλα βρώμης και βατόμουρα. Ετυμηγορία: Δεν είμαι σίγουρη αν θα είχα καταφέρει να κάνω ένα εξ ολοκλήρου μπλε γεύμα πριν από τη μόδα με τα πολύχρωμα φαγητά, όταν η σπιρουλίνα ξεκίνησε να εμφανίζεται σε συνταγές και διατροφικά blog. Τώρα είναι αρκετά εύκολο να τη βρεις, αλλά εξακολουθούν να μην υπάρχουν πολλά άλλα γνωστά μπλε τρόφιμα, για να συμπληρωθεί το γεύμα. Ήξερα ότι το μπλε θα ήταν δύσκολο, αλλά ήθελα να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων. Στο βιβλίο της Maggie Nelson, Bluets, γράφει: «Μια εκούσια ψευδαίσθηση, θα έλεγε κανείς. Κάθε μπλε αντικείμενο μπορεί να είναι ένα είδος καιόμενης βάτου, ένας μυστικός κώδικας που προορίζεται για έναν μόνο πράκτορα, ένα Χ σε έναν διαλυμένο χάρτη που δεν μπορεί να ξεδιπλωθεί εντελώς, αλλά που περιέχει το γνώριμο σύμπαν». Ένιωσα σαν ένας πράκτορας που είχε αποτύχει στην αποστολή του.

Η πουτίγκα τσία, παρόλο που είχε μια απίθανη απόχρωση ανοιχτού μπλε, με έκανε να πεινάσω μετά από δέκα λεπτά. Παρόλο αυτά, δεν ήθελα να βάλω τον χειρότερο βαθμό σε αυτό το πιάτο, επειδή ένιωσα σαν γοργόνα, όταν έτρωγα μπλε φαγητά.

Μια άλλη επιλογή θα ήταν ακολουθήσω την εύγευστη οδό –όπως ο Mercedes Golip από τη Βενεζουέλα φτιάχνει μπλε αρέπα- ή ακόμη και να χρησιμοποιήσω μπλε τορτίγια καλαμποκιού από το μεξικάνικο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου. Αλλά ήθελα να τηρήσω τους κανόνες και δεν είχα κανένα από αυτά τα συστατικά στο ντουλάπι μου.

Βαθμολογία: Γ

Επιβαλλόμενο μενού: Σούπα μπορστ με γογγύλια τουρσί για γαρνιτούρα, σφιχτά βρασμένα αυγά διατηρημένα σε χυμό τεύτλων, δαμάσκηνο και ροδόνερο με αλεσμένα γκότζι μπέρι. Ετυμηγορία: Η γαρνιτούρα του θα μπορούσε να είναι λίγο πιο περίπλοκη. Η σούπα είναι περισσότερο κόκκινη, παρά ροζ. Στο ροζ γεύμα της, η Calle συνδυάζει παγωτό φράουλας με ζαμπόν, το οποίο είναι λίγο περίεργο για τα γούστα μου (αλλά από την άλλη, δεν ξέρω, είμαι και χορτοφάγος). Άλλα ροζ τρόφιμα που θα μπορούσα να είχα χρησιμοποιήσει: ροζ πατάτες, ελβετικά σέσκουλα, ραδίκια, καρπούζι, αχλάδια, ραβέντι, γκρέιπφρουτ.

Βαθμολογία: Β

Επιβαλλόμενο μενού: φυσαλίδες (είδος μούρων από το Περού), ροδάκινο, ελβετικό φραγκοστάφυλο, κίτρινα φασόλια, σος από σαφράν λεμονιού και κουσκούς από κουρκουμά. Ασιατικό πεπόνι στο πλάι. Ετυμηγορία: Το τελευταίο μου γεύμα ήταν το πιο χορταστικό και το πιο νόστιμο. Ποτέ δεν είχα χρησιμοποιήσει ροδάκινα σε πιάτο με κουσκούς στο παρελθόν και νομίζω ότι ταίριαξε πολύ με τα κίτρινα φασόλια και τις φυσαλίδες. Επιπλέον, το κίτρινο ήταν σκέτο όνειρο για το στομάχι μια γκρίζα μέρα σαν αυτή.

Βαθμολογία: Α-

Γενικά, το πράσινο ήταν σίγουρα το πιο εύκολο να γίνει, αλλά το μοβ μού έδωσε την πιο μαγική αίσθηση, όταν το έτρωγα και είναι το χρώμα που θα είχα κατά πάσα πιθανότητα ως στόχο να ενσωματώσω περισσότερο στη διατροφή μου μελλοντικά. Γιατί άραγε δεν υπάρχουν περισσότερα φυσικά μπλε τρόφιμα; Τελικά, η χρωματική διατροφή έκανε τα γεύματα των εργάσιμων ημερών της εβδομάδας πολύ πιο συναρπαστικά, αλλά χρειάστηκαν πολύ περισσότερη σκέψη από αυτήν που βάζω σε ένα πιάτο που τρώω δίπλα στον υπολογιστή μου. Νομίζω ότι θα το αφήσω όλο αυτό στην Calle.

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.

Περισσότερα από το VICE

Ο Άγνωστος Κόσμος των Κυνομαχιών στην Ελλάδα

Ίσως το Μεγαλύτερο Κατόρθωμα του Γιώργου Σαμαρά Είναι πως Έγινε ο Ήρωας Ενός Παιδιού

To Εdging το Σωστό: Τεχνικές για Περισσότερη Διάρκεια στο Σεξ