Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα έναν γελωτοποιό να κατουράει στην άκρη ενός αυτοκινητόδρομου της Νέας Υόρκης. Πριν από χρόνια, βρισκόμουν σε ένα λεωφορείο γεμάτο εικοσάρηδες ντυμένους μάγους, δεσποσύνες και ξωτικά-συν έναν πολύ ήσυχο τύπο με μπλουζάκι Slayer- που είχε κολλήσει στην κίνηση για το New York Renaissance Faire. «Είναι η πρώτη σου φορά;» με ρώτησε μια γυναίκα με αυτιά ξωτικού. Μου είπε ότι η διαδρομή μπορεί να διαρκέσει για ώρες: «Πολλοί αφήνουν το λεωφορείο, κατουράνε στο δάσος και περπατούν την υπόλοιπη διαδρομή». Ο γελωτοποιός βγήκε από το δάσος, ακολουθούμενος από τον Ρομπέν των Δασών και τον Little John.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το Renaissance Faire και η αρχή μιας ημέρας που με επηρέασε πολύ περισσότερο από οποιεσδήποτε άλλες διακοπές. Σήμερα, με το 2023 να πλησιάζει στο τέλος του, εξακολουθώ να απολαμβάνω τις αναμνήσεις από το υδρόμελο και τις κονταρομαχίες και νιώθω μια ακόμη βαθύτερη εκτίμηση για την περίεργη, γλυκιά κάθαρση του φεστιβάλ. Για όποιον θέλει να ξεφύγει από το άγχος της σύγχρονης ζωής, τα αναγεννησιακά φεστιβάλ είναι μια αξιόλογη ετήσια ιεροτελεστία - και ειδικά για γυναίκες, trans και gay που λαχταρούν ήπια περιβάλλοντα, όπου θεωρείσαι σέξι με αυτιά ξωτικών.
Πριν από μερικές εβδομάδες, πήγα με τη μεγαλύτερη παρέα στο NY Faire. Συζητήσαμε τι πρέπει να κάνουμε πρώτα: Τοξοβολία; Να βρούμε αυτόν που καταπίνει σπαθιά; Να πάμε να φάμε φαχίτας; Πολλοί φίλοι συμμετείχαν για πρώτη φορά και ενώ ορισμένοι έπαιζαν ξεκάθαρα το Baldur's Gate 3, οι περισσότεροι ήταν απλώς μάγοι του Σαββατοκύριακου. Αυτό είναι ένα από τα πιο αναζωογονητικά πράγματα στα αναγεννησιακά φεστιβάλ. Δεν είναι απαραίτητο να φτάνεις το επίπεδο παραγωγής της διοργάνωσης τόσο πολύ αλλά να έχεις ενθουσιασμό. Εκτός από κανονικά σπαθιά, όλα είναι αποδεκτά, από το χωριό των Βίκινγκ όπου οι άνθρωποι ζουν σαν να είναι 700 μ.Χ. μέχρι τον τύπο με γυαλιά Bass Pro Shop και κέρατα διαβόλου. Η Gwyneth Paltrow είπε κάποτε ότι η ζωή έχει να κάνει με «την ισορροπία μεταξύ τσιγάρων και τόφου». Η ζωή στο Ren Faire έχει να κάνει με την ισορροπία μεταξύ των παραδοσιακών ξυλουργείων και ενός στρινγκ με ημιπολύτιμους λίθους που γράφει «Ο FRODO ΖΕΙ».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όλα αυτά είναι για μένα παράδεισος επί της Γης, αλλά ήμουν περίεργη πώς φάνηκε στη φίλη μου την Alexandra, μια queer μαύρη γυναίκα που δεν είναι φαν της φαντασίας. Ένιωθε συμπερίληψη; «Αριθμητικά όχι. Υπήρχε πιθανώς ένας μαύρος για κάθε 100 λευκούς ή μη-λευκούς». Αυτό συμβαίνει στο φάντασι και την επιστημονική φαντασία, και συχνά προκύπτουν βαθιά ζητήματα. «Αλλά πέρα από την ποικιλομορφία του κόσμου», είπε, «ένιωσα συμπερίληψη ως μαύρη γυναίκα. Ίσως επειδή ταξίδεψα με μια μεγάλη ομάδα ευχάριστων, χαρούμενων λευκών ανθρώπων, αλλά όλοι όσοι δούλευαν εκεί μου φέρθηκαν όμορφα και μου έκαναν πολλά κομπλιμέντα για το ντύσιμό μου. Περισσότερο ασχολούνταν με το πού θα βρουν βιώσιμο μέταλλο για σπαθιά ή από πού πήρα τα χρυσά μου ξωτικίσια αυτιά παρά με το χρώμα του δέρματός μου ή τα μαλλιά μου».Αξίζει να σημειωθεί ότι η μεγάλη μας ομάδα ήταν επίσης σε μεγάλο βαθμό queer, κάτι που δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο. Τα αναγεννησιακά φεστιβάλ και το φάντασι, γενικά, μπορούν να είναι ένα ασφαλές καταφύγιο για να δημιουργήσεις νέους queer κόσμους και να κάνεις αισθητικούς πειραματισμούς - ένα μέρος που οι άνθρωποι δοκιμάζουν νέους, φανταστικούς εαυτούς σε ένα περιβάλλον απελευθερωμένο από τους κανόνες της καθημερινής μας ζωής. Και ενώ το φεστιβάλ δεν παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά, σίγουρα το ντύσιμο είναι σοβαρή υπόθεση. Όπως είπε η φίλη μου που είναι non binary, η Emma, «Σχεδίαζα να φορέσω μια φούστα χθες το βράδυ. Αλλά απλά αποφάσισα να ξυπνήσω και να δω ποιο θα είναι το φύλο μου το πρωί». Το αποτέλεσμα ήταν αυτιά ξωτικού και μια αλυσιδωτή πανοπλία που συμπλήρωνε τέλεια την ενέργεια Mark McGrath-meets-The-Legend of Zelda.
Ανεξάρτητα από το αν είσαι queer ή απλά φαν D&D, μια μέρα στον κόσμο του Ren Faire είναι μια ευπρόσδεκτη ανάπαυλα από τα προβλήματα, π.χ. την ανησυχία για το κόστος ζωής. Ποτέ δεν ένιωσα αυτή την ανάγκη περισσότερο από ό,τι φέτος, και δεν νομίζω ότι είμαι η μόνη. Υπήρξε μια ευρύτερη πολιτιστική έλξη προς τον Μεσαίωνα και την Αναγέννησης, από τη φάντασι αισθητική στο Player of Games της Grimes ως τη Julia Fox που φοράει μια πανοπλία τύπου 16ου αιώνα στο video podcast της, το κυκλοθυμικό Enyacore, τις αναρτήσεις #castletok, γραμματοσειρές Papers στα στόρι φίλων στο Instagram και μια αισθητική διακόσμησης σπιτιού που το Architectural Digest αποκαλεί μοντέρνο μεσαίωνα. Όπως γράφει ο συγγραφέας του άρθρου «θέλουμε μια πιο σκληρή, πιο δραματική, ακόμα και μυστικιστική» απόδραση σε έναν κόσμο μετά την πανδημία - όπως ακριβώς η βικτωριανή εποχή εξιδανίκευε το παρελθόν ως απάντηση στην εκβιομηχάνιση. Αντέξαμε, καταφέραμε να το περάσουμε και μας αξίζει σιδερένια ατμιστήρια με ημιπολύτιμους λίθους, διάολε.Ίσως λοιπόν η αγάπη μου για τα αναγεννησιακά φεστιβάλ να είναι πιο δυνατή από ποτέ ως απάντηση στον πληθωρισμό. Ή ίσως είναι συνδεδεμένη με τον ενθουσιασμό να εξερευνήσω το queerness μου. Ή απλώς είναι η απλή ανθρώπινη ανάγκη να τρως ένα πόδι γαλοπούλας ενώ ένας τύπος παίζει το «Stairway to Heaven» σε λαούτο. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, παρηγορούμαι ξέροντας ότι, μία φορά το χρόνο, μπορώ να επιβιβάζομαι σε ένα λεωφορείο που με πηγαίνει κατευθείαν από το Μανχάταν στο Σάιρ.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
