Πήγαμε σε έναν Αγώνα Ράγκμπι στον Ασπρόπυργο

«Μα έχουμε ράγκμπι στην Ελλάδα;». Με μάτια γεμάτα απορία και με… σοκαρισμένο βλέμμα. Κάπως έτσι αντέδρασαν φίλοι και συνάδελφοι όταν τους είπα πως θα πάω να παρακολουθήσω παιχνίδι της εθνικής ομάδας ράγκμπι. Το έκανα ένα Σάββατο απόγευμα, το παιχνίδι διεξάγονταν στην Γκορίτσα του Ασπροπύργου, σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου που βρίσκεται ανάμεσα σε μάντρες αυτοκινήτων και σπίτια το πολύ-πολύ διόροφα. Εκεί η Εθνική ομάδα ράγκμπι League αντιμετώπιζε την αντίστοιχη της Τσεχίας στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα τρίτης κατηγορίας και το τέλος του αγώνα την βρήκε πρωταθλήτρια.

«Μα υπάρχει ράγκμπι League στην Ελλάδα;» ήταν και η δική μου ερώτηση στον Τάσο Πανταζίδη όταν πριν από λίγο καιρό βρεθήκαμε να συζητάμε το συγκεκριμένο θέμα. Ο Τάσος Πανταζίδης είναι ο πρόεδρος της Ελληνικής ομοσπονδίας ράγκμπι League και της ΑΕΚ Κοκκινιάς. Με διαβεβαίωσε πως όχι μόνο υπάρχει αλλά η δυναμική του όλο και αυξάνεται όσο περνάει ο καιρός. Φυσικά μου εξήγησε και τις διαφορές ανάμεσα στο ράγκμπι League και το ράγκμπι Union.. Διαφορές που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχουν, από τεχνικές μέχρι ιδεολογικές και ταξικές.

«Το ράγκμπι League ξεκίνησε ως αποτέλεσμα της άρνησης των διοικούντων του ράγκμπι Union της Βρετανίας να υποκύψουν στην πίεση των εργαζόμενων που ζητούσαν την ημέρα του αγώνα να πληρώνονται το μεροκάματο που έχαναν από τις δουλειές τους, δηλαδή τα έξι σελίνια. Το ιδεολογικό προκάλυμμα της άρνησης ήταν πως "είμαστε υπέρ του ερασιτεχνικού πνεύματος στον αθλητισμό", ο επαγγελματισμός ακουγόταν σαν βρισιά. Η πραγματικότητα βέβαια ήταν και συνεχίζει να είναι σε μεγάλο βαθμό πως αυτοί που διοικούσαν και έλεγχαν το άθλημα ήταν άνθρωποι του πλούτου, ευγενείς. Για παράδειγμα φέτος ονόμασαν ως επίτιμο πρόεδρο του ράγκμπι Union τον πρίγκηπα Χάρι και όταν παίζουν Union ως δώρα ανταλλάσσουν γραβάτες. Οταν λες πως ασχολείσαι με το ράγκμπι League στην Βρετανία ακόμη και σήμερα θεωρείται πολιτική δήλωση».

Το «ράγκμπι Union των πλουσίων» και το «ράγκμπι League των φτωχών», θα μπορούσαμε κάπως έτσι να διαχωρίσουμε τα δύο αθλήματα και παρότι με το πέρασμα των χρόνων οι παίκτες έγιναν επαγγελματίες και στις δύο περιπτώσεις και οι διαφορές αμβλύνθηκαν, ιδεολογικές και ταξικές εξακολουθούν να υφίστανται. Για παράδειγμα το ράγκμπι Union χρηματοδοτείται από πανίσχυρες πολυεθνικές και παραμένει «κλειστό« στο ευρύ κοινό, την ώρα που το ράγκμπι League έχει χορηγούς συναιτεριστικά εγχειρήματα και κολεκτίβες και παραμένει υπόθεση της γειτονιάς, της κοινότητας.

Κάπως έτσι διοργανώθηκε και ο αγώνας της Εθνικής με την Τσεχία, από την γειτονιά του Ασπρόπυργου και με την πολύτιμη συμμετοχή της κοινότητας των ποντίων της περιοχής. Το πολιτιστικό κομμάτι με ποντιακούς χορούς και τραγούδια εντυπωσίασε τους Τσέχους που δήλωναν ενθουσιασμένοι από την υποδοχή. Εστω κι αν τελικά γνώρισαν μια βαρύτατη ήττα. Η εξέδρα γεμάτη από «οπαδούς» κάθε ηλικίας. Λίγοι γνώριζαν τους κανονισμούς του αθλήματος αλλά δεν είχε και μεγάλη σημασία. Ηταν μια γιορτή της γειτονιάς, με συνθήματα και τραγούδια, καφέδες αλλά και μπύρες και σουβλάκια.

Πως φτάσαμε μέχρι εδώ; Πως έγινε πραγματικότητα το ράγκμπι League στην Ελλάδα; Μου εξηγεί ο Τάσος Πανταζίδης: «Το 2006 προσπάθησαν Ελληνοαυστραλοί να φέρουν το League στην Ελλάδα όμως η προσπάθεια σταμάτησε στην άρνηση της ήδη υπάρχουσας ομοσπονδίας του ράγμπι Union, η οποία είχε βάλει στο καταστατικό της παρατύπως πως και το ράγκμπι Union και το ράγκμπι League είναι ένα άθλημα που υποτίθεται πως ήταν υπό την εποπτεία τους. Προέβλεπαν μάλιστα στις προκυρήξεις των πρωταθλημάτων τους πως όποιος παίξει League τιμωρείται με αποκλεισμό ενός έτους, εντελώς αυθαίρετα και κατά παράβαση κάθε έννοιας μη περιορισμού της ανθρώπινης δραστηριότητας. Μάλιστα, όταν το 2010 έπαιξαν δύο ομάδες της Ρόδου φιλικό παιχνίδι ράγκμπι League τιμωρήθηκαν εννέα παίκτες της Εθνικής με αποκλεισμό ενός έτους, η απειλή έγινε πράξη. Ετσι αρχικά αποτράπηκε η δημιουργία της ομοσπονδίας ράγκμπι League.

Τελικά, ξεκινήσαμε τις προσπάθειες μας το 2011, το 2012 παίξαμε το πρώτο φιλικό στη Νίκαια και το 2013 δημιουργήσαμε την ομοσπονδία ράγκμπι League, έχουμε κάνει αίτηση για αναγνώριση στην γενική γραμματεία ακόμη περιμένουμε την απάντηση. Εχουμε όμως αναγνωριστεί από τα διεθνή όργανα».
Οσο για την χρηματοδότηση: «Συνεισφέρει η ομογένεια από την Αυστραλία, μας προσφέρει τα έξοδα της Εθνκής ομάδας, μετακινήσεις, διαμονή κλπ».

Στη χώρα μας υπάρχουν ήδη εννέα σύλλογοι ράγκμπι League και αυτοί που ασχολούνται, θεωρούν πως τα επόμενα χρόνια θα αυξηθούν καθώς πέρα από τις ιδεολογικές και ταξικές διαφορές το League σε σχέση με το Union θεωρείται και πιο ενδιαφέρον ως άθλημα, με κίνηση, επαφή μεταξύ των παικτών, με πιο «σκληρές» μονομαχίες, κάτι που γοητεύει τους νέους.

Ο Προμυθέας Αγ. Ιωάννη Ρέντη, οι Λύκοι Αργους, η Νεάπολη Λακωνίας, ο Πήγασος Νέου Κόσμου, η ΑΕΚ Κοκκινιάς, ο Αρης Πετρούπολης, οι Ιππότες Ρόδου, οι Λέοντες Χαϊδαρίου αλλά και ο Πυρρίχιος Ασπροπύργου, τα ονόματα των ομάδων. Η τελευταία ήταν και «οικοδέσποινα» στον αγώνα εκείνου του Σαββάτου, οι άνθρωποι του Πυρρίχιου συνέβαλαν στα μέγιστα προκειμένου να υπάρξει μια άψογη διοργάνωση.

«Ξεκινήσαμε την δραστηριότητά μας το 2008 με την ομάδα ποδοσφαίρου αλλά επειδή είμαστε ανήσυχα πνεύματα, θέλαμε να ασχοληθούμε και με άλλα αθλήματα. Κάπως έτσι, κάνοντας μια έρευνα αγοράς, διαπιστώσαμε πως στην περιοχή μας έχουμε τους Πόντιους που έχουν έρθει από την πρώην Σοβιετική Ενωση, είνα δυνατά κορμιά, οι περισσότεροι παλαιστές και οι οποίοι γνώριζαν το ράγκμπι Union, είδαμε τους αγώνες League, τους άρεσε και αφού εκδηλώθηκε ενδιαφέρον, δημιουργήσαμε την ομάδα του Πυρρίχιου Ασπροπύργου (ο Πυρρίχιος είναι ποντιακός χορός). Εχουμε 25 παίκτες πάμε πολύ καλά με την κοινότητα να συμμετέχει ενεργά», μου λέει ο πρόεδρος του Πυρρίχιου, Χρήστος Αποστολόπουλος.

Κι όταν η κουβέντα έρχεται στο οικονομικό, είναι ξεκάθαρος: «Στην Δυτική Αττική υπάρχουν πολλά ταλέντα στα σπορ αλλά η Δυτική Αττική παραμένει παραμελημένη, εμείς χρηματοδοτούμαστε εκ των έσω, από την παρέα, έχουμε μια μικρή βοήθεια από τον δήμο και από κάποιους χορηγούς αλλά τα ποσά είναι μικρά. Οι αθλητές μας δεν πληρώνονται, είναι ερασιτεχνικό σωματείο με την ουσία της λέξης. Και από την στιγμή που η Δυτική Αττική είναι μια φτωχογειτονιά, δεν θα μας ταίριαζε το Union».

Γενικώς, οι αθλητές στην Ελλάδα δεν πληρώνονται. Αντιστρόφως ανάλογη η εξέλιξη του αθλήματος τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλαξαν, βλέπετε, τα πράγματα. Οχι όμως και η ανάγκη και το πάθος για το άθλημα, ενίοτε και για την σημαία.

Για το άθλημα και την σημαία, της Εθνικής στην προκειμένη περίπτωση, ο Μιχάλης Κορκίδας δεν διστάζει να διανύσει χιλιάδες μίλια για να βρεθεί από την άλλη άκρη της γης στο γηπεδάκι του Ασπροπύργου. Ο αγώνας τελειώνει, η Εθνική πανηγυρίζει και ο Μιχάλης κλαίει από χαρά… Ελληνοαυστραλός, επαγγελματίας σε υψηλό επίπεδο για πολλά χρόνια με καριέρα στην Αυστραλία και την Αγγλία, όλα τα φώτα στραμένα πάνω του. «Για την Ελλάδα θα έρθω από όπου κι αν βρίσκομαι, εμείς που μεγαλώσαμε στο εξωτερικό, σε σπίτι που ποτέ δεν ξεχάσαμε την πατρίδα μας, είναι μεγάλη μου τιμή όταν φοράω την φανέλα της Εθνικής και θα το κάνω όσο αντέχει το σώμα μου», μου λέει και ξαναφεύγει τρέχοντας με την Κούπα στα χέρια να πανηγυρίσει με τους συμπαίκτες του.

Συμπαίκτης του στην Εθνική ο Γιάννης Ρουσόγλου του Αρη Πετρούπολης, προέρχεται από το άθλημα της Ελληνορωμαϊκής πάλης και «έμαθα για το ράγκμπι λιγκ μέσα από το facebook, ήρθε ένας φίλος και μου είπε "Γιάννη αυτό είναι για σένα", έτσι το έμαθα και το αγάπησα. Συνδυάζει, δύναμη, ταχύτητα και μυαλό γι αυτό και μου αρέσει, είμαι στην ομάδα ενάμιση χρόνο και ήταν μεγάλη μου τιμή να παίξω με την Εθνική για δεύτερη φορά».

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Γιώργος Σύτη, της ΑΕΚ Κοκκινιάς, εκείνο το Σάββατο είχε γενέθλια, έκλεινε τα 23: «Ξεκίνησα τελείως συμπτωματικά από κάποιον γνωστό στη σχολή μου, γύρω στο 2011, μου αρέσει σαν άθλημα και τώρα με την Εθνική το χάρηκα πολύ, ήταν ανταπόδοση γι αυτά που έχουμε κάνει. Ο κόσμος δεν το ξέρει, με ρωτάνε τι είναι αυτό, αλλά δε με πειράζει που δεν έχει την αναγνώριση του κοινού, εγώ θα συνεχίσω», μου λέει κατενθουσιασμένος.

Ο Παντελής Αρφαράς είναι ένας συμπαθέστατος γίγαντας, μου λέει πως ξεκίνησε να παίζει ράγκμπι από πολύ μικρός, από τα έξι του, όταν ζούσε στη Νότια Αφρική. «Εκεί γεννήθηκα, έπαιξα επαγγελματικά μέχρι τα 18 στο Γιοχάνεσμπουργκ και το Κέιπ Τάουν». Επειτα ήρθε στη Ρόδο και έγινε μόνιμος κάτοικος στα δύσκολα χρόνια του μνημονίου: «Μου αρέσει που το ράγκμπι League είναι ακόμη ερασιτεχνικό στην Ελλάδα, όταν έμαθα γι αυτό ξεκίνησα να παίζω ξανά. Στη Ρόδο δουλεύω σε ξενοδοχείο και σαν dj σε μπαράκια. Ο πατέρας μου είναι στη Νότια Αφρική αλλά δεν θέλω να επιστρέψω. Σαν την Ελλάδα, πουθενά», θα μου πει.

Ο Μιχάλης, ο Παντελής, ο Γιάννης και ο Γιώργος φεύγουν για τα αποδυτήρια με το Κύπελλο στα χέρια πανηγυρίζοντας. Σκεφτόμουν πως μπορεί το ράγκμπι league να είναι τελείως άγνωστο στη χώρα μας αλλά το «παιχνίδι» είναι ένα και η χαρά της νίκης ίδια σε όλα τα αθλήματα. Η διαφορά, βέβαια, είναι ολοφάνερη στα χτυπημένα, δυνατά σώματα αυτών των νέων ανθρώπων. Σωματότυποι που δεν θα συναντήσεις σε κανένα άλλο γνωστό άθλημα στην Ελλαδα. Κι όμως, τελικά έχουμε ράγκμπι. Και σε μια χώρα «λαϊκή και πτωχευμένη« θα ταίριαζε μόνο το ράγκμπι league.