Foto's van Londen voor de grote gentrificatiegolf

In sommige wijken in Londen kan je duidelijk zien welke veranderingen de Olympische Spelen van 2012 met zich hebben meegebracht. In Stratford bijvoorbeeld, waar het enorme winkelcentrum Westfield is gebouwd, en eenkamerappartementjes voor zo'n 520 duizend euro worden verkocht. Of Hackney Wick, waar het ooit stikte van de kunstenaarsstudio's en gezinnen die al generaties lang in de buurt woonden — maar nu niet meer.

Een buurt die relatief onveranderd is gebleven is Lea Valley. Voor de "regeneratie" van 2012 was de buurt volgens fotografenduo Polly Braden en David Campany een "ongepland samenraapsel van stukjes natuur, sociale huurwoningen, appartementen voor yuppen, kleine bedrijven, verwaarloosde tuintjes, voetbalveldjes…en grote stukken niemandsland". En in grote lijnen gaat dit vandaag de dag nog steeds op.

Braden en Campany hebben uitgebreid in de buurt gefotografeerd in de jaren nul, en legden daarmee de vreemde mix van ongetemde wildernis en postindustriële artefacten vast. Omdat het duo hun werk nu in een nieuw boek heeft gebundeld, Adventures In the Lea Valley, sprak ik hen over hun samenwerking, de reactie van de locals, en wat ze nu van het gebied vinden.

VICE: Adventures in the Lea Valley bestaat vooral uit foto's die zijn genomen in 2004 en 2005. Op welke manier hebben jullie je sindsdien ontwikkeld als fotografen, individueel en samen?
Polly Braden: We hebben al in een vroeg stadium besloten om alleen samen te fotograferen, met maar één camera, één lichtmeter en één statief. Fotografie wordt vaak gezien als een enkelvoudige en solitaire activiteit, vooral documentaire fotografie.
David Campany: Er bestaan wel andere fotografenduo's, voornamelijk in de commerciële studiofotografie, maar veel minder in documentairewerk. Maar het was voor ons heel logisch dat we ons fotografisch onderzoek zouden delen als we ook een fascinatie voor de plek deelden. Er zitten foto's bij die we beiden hadden kunnen maken, en waarvan we ons niet precies herinneren wie wat heeft geschoten. Maar Polly is bijvoorbeeld veel beter in het schieten van portretfoto's.
Polly: Soms vangt iets je blik, en dan maak je er een foto van. Maar door dat te doen terwijl de ander toekeek begrepen we langzaam maar zeker steeds beter van elkaar hoe we dingen observeerden en schoten. David houdt bijvoorbeeld van landschapsfoto's met vreemde elementen.

Jullie mengen landschappen, portretten en straatfotografie in jullie werk. Was er een aspect dat jullie voorkeur had?
David: Nee. Naast dat het voor ons beiden een soort samensmelting was, was het ook een kans om te zien of we werk konden maken dat beelden van verschillende genres samenbrengt — landschappen, portretten, straatfotografie. Er komt ook een opgezet aspect bij kijken: we schoten veel geënsceneerde foto's van vreemde taferelen. Het boek bevat hier een paar van, hopelijk net genoeg om de algemene sfeer van lyrisch realisme een beetje te doen wankelen.

Hoe reageerden de mensen uit Lea Valley op jullie foto's?
David: Er was eerst weinig interesse. Dit veranderde in de zomer van 2005, toen bekend werd gemaakt dat de Olympische Spelen zouden worden gehouden in Lea Valley. We besloten toen te stoppen met fotograferen, omdat we wisten dat het gebied zich snel zou vullen met fotografen. Ons project werd opeens gezien als een onderzoek naar een landschap dat op het punt stond voor altijd te veranderen. We vertoonden die zomer verschillende prints en digitale diashows bij het Institute of Contemporary Arts, en het project leek op een plek te worden geplaatst in relatie tot de onbekende effecten die de toekomstige Olympische Spelen zouden hebben.
Polly: Dat was niet onze bedoeling. Het was incidenteel. We besloten de Olympische Spelen te laten komen en gaan. David en ik trouwden, kregen twee kinderen en joegen andere projecten na. We waren niet eens in het land toen de Olympische Spelen werden gehouden.

Nu jullie zijn teruggekeerd naar Lea Valley sinds de Olympische Spelen en de gentrificatie van het omliggende gebied met eigen ogen kunnen zien, is er toch veel behouden van wat jullie hier juist zo mooi vonden?
David: Jazeker. Hoewel sommige mensen niet blij zijn met de veranderingen die de Olympische Spelen met zich hebben meegebracht, had die gebeurtenis veel minder effect dan werd gevreesd. Het grootste deel van Lea Valley is onaangetast gebleven, en de veranderingen hebben, zoals je zegt, voornamelijk te maken met gentrificatie — die is ontstaan door het tekort aan huizen en de stijging van de huizenprijzen.
Polly: De snelste en breedste verandering is de opkomst van wat ontwikkelaars "luxe appartementen" noemen. Die zouden al worden gebouwd toen we begonnen met fotograferen in 2004, maar ze zijn nu overal te vinden.

Waar werken jullie op dit moment aan?
David: Ik schrijf veel, en ben curator van tentoonstellingen. Ik heb een expositie gepland in de Whitechapel Gallery in juni, die "A Handful of Dust" heet. Polly zit momenteel middenin een groot project waarin ze de levens van mensen met autisme en moeilijkheden op leergebied volgt.
Polly: In 2007 hebben we een aantal maanden in de Chinese stad Xiamen doorgebracht. Toevallig was dat ook een plek die snel veranderde. We waren daar ook samen aan het fotograferen, hoewel we deze keer wel onze eigen camera's hadden en onze eigen fotografische aanpassingen maakten. We hebben weer eens naar dat werk gekeken, naar de verschillen en overeenkomsten. Misschien maken we daar samen wel een boek van.

Bekijk meer foto's hieronder: