Deze Belgische band tatoeëert zichzelf helemaal onder tijdens hun optredens

De Belgische band Tat2noisact combineert precies de twee dingen waar ik in het leven het minst op mijn gemak mee ben: zingen voor een publiek en getatoeëerd worden voor een publiek. Ze treden al jaren op met hun act, waarbij de bandleden muziek maken en ondertussen zichzelf of elkaar tatoeëren. Bij elk optreden zetten ze nieuwe tattoos op het ritme van hun muziek: op hun armen, benen of zelfs in hun gezicht. Het maakt allemaal niet echt uit hoe het eruit ziet, want het gaat vooral om de energie tijdens de liveshow en het gevoel dat ze krijgen van de combinatie van tattoos en muziek.

Soms wordt alleen de halfnaakte frontman Fyl getatoeëerd met een tatoeagenaald die aan een versterker gekoppeld is, en speelt de rest van de band door. Soms tatoeëren ze met drie bandleden tegelijkertijd, en ramt alleen de drummer door. Andere keren zijn er bodypiercers aanwezig. Elke show is anders.

Maar ondanks dat de band inmiddels al meer dan honderd van dit soort shows heeft gegeven en optrad op tientallen locaties in Tsjechië, Frankrijk en België, is er niet echt sprake van een fanbase. Het maakt ze niet uit. Ze kunnen niet van de band leven, maar de bandleden/tatoeëerders Fyl, Kostek, David, Joakim en Jeff doen het al tien jaar vooral voor hun eigen plezier.

Hier een video van Fyl die wat ziekenhuisnaalden in zich heeft zitten en tegelijkertijd getatoeërd wordt door iemand met een Mexicaans worstelmasker op

De Franstalige band zat na de kerstdagen een tijdje in een pand in Schaarbeek, een plaatsje net buiten Brussel. Daar repeteerden ze een paar dagen samen met een vriend en gaven aan het einde van hun verblijf een show voor een kleine groep vrienden. Ik ging bij ze langs om te praten over de band en om een liveshow mee te maken.

VICE: Bonjour! Tijdens jullie shows maken jullie muziek én tatoeëren jullie jezelf. Waarom?
Kostek: Het begon een beetje toen ik in 2005 een tattooshop opende in Brussel. Samen met Fyl maakte ik toen al wel muziek. Dus we dachten: we hebben veel met tattoos en maken muziek, dus waarom combineren we het niet? Dat was het eigenlijk.
Fyl: Toen kwamen er een paar anderen bij en waren we ineens een band. Of misschien meer een act eigenlijk.
Kostek: Kijk, het was gewoon een grap, natuurlijk. We dachten: dit doen we één keer. Onze eerste show was in de rosse buurt van Brussel, daar stonden we achter een raam.

Waarom gingen jullie door? Was het zo'n succes?
Kostek: Tja. Geen idee. Mensen vonden het idee wel leuk en er was een goede vibe bij die show. Het voelde ook best logisch om door te gaan.
Fyl: Ja, en Kostek organiseerde een tattoobeurs waar we nog een keer konden optreden. Daarna deden we vaker tattoobeurzen, maar we zijn daar een beetje mee opgehouden. Die mensen daar zijn niet echt geïnteresseerd en willen vooral gewoon zuipen. Bovendien is zo'n beurs veel te commercieel.
Joakim: De zalen zijn vaak te groot en het publiek let niet echt op.
Kostek: Ja, en er zijn te veel kinderen. We willen juist een bepaalde sfeer creëren. Dat kan nu wel, omdat we nu een tijdelijke residency hebben waar we dan veel kunnen oefenen en één keer optreden voor een klein publiek.

Hoe reageert het publiek op jullie shows? Worden zij ook getatoeëerd?
Joakim: In Parijs staat iedereen op een grote afstand, maar in Brussel kennen ze ons inmiddels wel, dus ze zijn meestal enthousiast en durven dichtbij te komen.
Kostek: Soms willen mensen uit het publiek ook getatoeëerd worden, maar daar doen we niet aan. We hebben één keer een fan getatoeëerd op het podium. Die had van tevoren gevraagd of we een goudstaaf op zijn ballen wilden zetten. Dus ja, dat deden we wel.
Joakim: Soms kun je het publiek niet tegenhouden. Iemand heeft een keer tijdens een van onze optredens met een gebroken gitaarsnaar zijn arm getatoeëerd.
Kostek: Oh, er was ook een keer steekpartij!
Fyl: Haha, dat is waar ook. Maar het gaat niet om geweld, hoor.
Kostek: We zijn geen gewone band, natuurlijk. We hebben maar weinig fans. Toen we gingen toeren, hadden we wel twee groupies die bij twee of drie concerten waren. En onze vriendinnen gaan wel vaak mee.

Hoe is het om getatoeëerd te worden tijdens een optreden? Speel of zing je dan ook op een andere manier?
Fyl: Het is heel natuurlijk voor mij. Zingen en tatoeëren is een goede combinatie. Het geeft een heel ander gevoel en je let niet echt op de pijn. Ik zing meestal zelfs beter.
David: Ik heb moeten leren om op een andere manier ritme te houden, want getatoeëerd worden tijdens het drummen leidt best wel af. Zijn er plekken op jullie lichaam die jullie niet tatoeëren?
Kostek: Ja, mijn linkerhand. Dat heeft mijn vriendin gevraagd. Dat is het enige deel van me dat onaangetast blijft. Mijn gezicht maakt niet eens uit, maar mijn hand blijft leeg.
Fyl: Voor mij niet. Het gaat om het gevoel. Soms tatoeëer ik mijn gezicht, soms niet. Als ik de volgende dag in de spiegel kijk, is het altijd wel even wennen. Dan heb ik weer allemaal lijnen op mijn gezicht gezet. Maar dat is niet omdat ik mezelf haat of zoiets. Ik ben best een vrolijke vent. Mensen kijken me wel eens vreemd aan, maar dan lach ik naar ze en zeg ik hallo. Dit is gewoon wie ik ben en hoe ik eruit zie.

Zit er nog een idee achter wat jullie precies tatoeëren of is het een willekeurig patroon?
Kostek: Soms heb ik een idee, soms weet ik het eigenlijk niet. Het hangt af van het ritme van de muziek. Joakim heeft een systeem ontwikkeld zodat we het geluid van de naalden kunnen versterken. Als we tatoeëren maken we daar dus ook muziek mee. Het is dan een beetje alsof je de muziek op je eigen lichaam schrijft. Je zou de muziek er bijna in terug kunnen lezen, als het niet zo willekeurig was en mijn arm minder vol was.

Ja, op basis van hoe je tattoos eruitzien, lijkt jullie muziek nogal chaotisch te zijn. Wat voor muziek maken jullie precies?
Fyl: Ja, dat moet je zelf beslissen. Het is soms een beetje punkrock, dan weer noise, hardcore of zelfs afrobeat.
Joakim: Tegenwoordig is onze muziek wel veel meer gestructureerd. Het was eerst vooral noise – het ging om de energie en de tattoos. We bestaan nu tien jaar, oefenen elke week, maar we tatoeëren natuurlijk niet elke week. Dus we denken wat meer na over onze nummers en schrijven beter.

En de tattoos? Zijn die ook meer gestructureerd?
Fyl: Nee. Maar het zijn er zoveel over elkaar, je ziet het toch niet echt. Bovendien zijn we altijd aan het experimenteren. Ik heb bijvoorbeeld stippen op mijn buik omdat ik ooit de doorns van een roos in de inkt gedoopt heb en toen pats! in mijn buik heb gedrukt.
Kostek: Het is heel organisch. Soms ben ik vijf minuten bezig, soms twintig. Soms versterk ik het geluid, soms niet. Als we spelen hebben we wel een soort structuur, dus we zijn niet constant aan het tatoeëren. Soms maken we vooral muziek en tatoeëren we een klein beetje.

Hoe lang heeft het dan nog zin om dit te doen? Is jullie lichaam niet bijna vol?
Fyl: Nee. Ik heb alleen op mijn rug al zo'n tweehonderd tattoos en er is nog genoeg ruimte.
Kostek: Mijn arm is al best vol. Maar zelfs als je een nieuwe tattoo niet kunt zien, betekent dat niet dat hij er niet is. Je hebt altijd nog het gevoel van de naald.
Joakim: En als de huid helemaal ingekleurd is, kan het altijd nog net wat zwarter. Of je kunt overschakelen op wit of kleur natuurlijk. Het houdt nooit echt op.

Mijn Frans is helaas een beetje roestig. Waar gaan jullie teksten eigenlijk over?
Fyl: Soms haal ik inspiratie voor mijn teksten uit krantenartikelen of uit literatuur. Ik lees veel, dus soms lees ik tijdens een show hele stukken voor van schrijvers die ik waardeer. Van Mykola Arkas of Ginsberg, bijvoorbeeld.
Joakim: Een van onze teksten is gebaseerd op een stuk van Robert McLiam Wilson en gaat over de ironie van de mens die naar de natuur wil terugkeren.
Fyl: Net als bij tattoos gaat het om een gevoel.

Wat doen jullie naast de band, om de kost te verdienen?
Kostek: Ik ben tattoo-artiest.
David: Fyl is van alles: kapper, acteur en artiest. Ik ben zelf video editor.
Joakim: Ik maak gitaarpedalen en werk als sound engineer.

Jullie bestaan nu tien jaar. Gaan jullie zo door of hebben jullie andere plannen?
Joakim: We nemen eigenlijk bijna geen muziek op. Er staan nu een paar nummers online en we willen eigenlijk meer gaan opnemen.
Fyl: Maar niet in de studio.
Kostek: Nou, wel in de studio natuurlijk. We willen verder, maar we weten alleen niet precies waarheen.
Joakim: We willen ook graag met een decor gaan werken, met lichten en sculpturen. We kennen bijvoorbeeld iemand die op het podium live een kooi in elkaar wil lassen. Dan kunnen we een combinatie van literatuur, dat theatrale decor en onze act neerzetten.
Kostek: Ik ken ook nog iemand die dwarsfluit speelt. Dus wie weet waar het heengaat?

Bekijk hieronder meer foto's van het optreden.