Fat White FamilyBritse artiesten doen het goed in de Verenigde Staten. Niet alleen Ellie Goulding, Calvin Harris en Bastille, maar ook het slijmballerige Passenger bereikte vorig jaar de Billboard Hot 100. Commercieel gezien is Engeland zelfs verantwoordelijk voor de grootste artiesten van nu: Mumford & Sons hebben hun volksdansmuziek het Witte Huis binnengekregen en Adele heeft meer dan 10 miljoen stuks van haar album 21 in Amerika verkocht. Dit maakt het ‘t best verkochte digitale album in de geschiedenis van Amerika. En oké, fuck it, veel mensen vinden Coldplay goed.Die lijst blijft maar groeien: Ed Sheeran, Rita Ora, Olly Murs, The 1975, Dam Smith en Jake Bugg, allemaal hebben ze de afgelopen maanden dikke radiohits in de V.S. gescoord. Het is de grootste invasie sinds The Beatles, al gaat het nu -objectief gezien- om de meest verschrikkelijke muziek ooit. The Beatles schreven Something in the Way She Moves, Bastille’s grootste hit is een live mash-up van Rhythm of the Night en Right Is A Dancer.Het is de Amerikanen te vergeven dat ze het gros van de echt goede Britse acts negeren, ze zijn immers het land dat ook Kid Rock en Imagine Dragons heeft voortgebracht. Maar in Engeland en de rest van Europa bestaat er geen excuus. Engeland beleeft op dit moment één van zijn meest creatieve momenten in de Britse muziekgeschiedenis. Het land barst van de jonge artiesten die weigeren zich te committeren aan de regels van wat succes oplevert, en hebben schijt aan genres en stijlen.Maar als je de bladen en de radiostations (en dan vooral in Engeland) een beetje volgt, dan wordt er bijna alleen maar gesproken over die artiesten die Engeland een slechte naam geven. En dat heeft weer invloed op de publieke perceptie van de kwaliteit van Engelse bands. De scholen zitten vol met Beats-koptelefoondragende EDM-jochies, gastjes in Hype-jasjes die Amerikaanse hiphop luisteren, en indiekids die de laatste post-Bruce Springsteen favoriet van Pitchfork verslinden, en dat komt voornamelijk omdat veel jonge mensen in Engeland denken dat Britse muziek een lachertje is.Een hele hoop jonge Engelse, talentvolle artiesten met humor en authenticiteit worden genegeerd door het merendeel van de Engelse muziekmedia, en daarbuiten. Deze artiesten zijn misschien nog relatief klein, maar dat is niet aan henzelf te wijten. We zouden zoveel mogelijk mensen met nicheartiesten kennis moeten laten maken. Met die gedachte in mijn achterhoofd schijn ik nu even het licht op een nieuwe lichting artiesten die alle aandacht van de wereld verdienen. En laat ik beginnen met: Londen. Het is trouwens niet zo dat ik een medialul ben die denkt dat er buiten de hoofdstad geen leven is, maar ik geloof wel dat Londen op dit moment de plek is waar het gaande is.Er is al vrij veel over King Krule gezegd: hij wordt omschreven als een romantische punkpoëet, een afro-jazz wonderkind, een schrijver die zingt met een working class tongval. Hij is moeilijk te omschrijven, en juist dat kan er voor zorgen dat hij dé hoop voor de Britse muziekwereld is. Alles wat over Krule wordt gezegd, is waar – hij is gewoonweg briljant. Hij is The Shard die boven al het andere in Zuid-Londen uittorent.Elke maand vindt daar in Zuid-Londen een STEEZ-avond plaats; een event waarop de jeugd bij elkaar komt om vanuit de stoel, de dansvloer of met hun lichaam tegen de bar aan schurend, kunst te verorberen. De avond begint met wat spoken word, akoestische acts en freestyle rappers, en eindigt bijna altijd met een paar keiharde bands. Het is een all you can eat-buffet voor maar drie pond die tien uur lang duurt en het is het beste event waar ik tot nu toe dit jaar naartoe ben geweest. Dit dé plek waar jonge muzikanten die zich nog onder de radar begeven bij elkaar komen.
Advertentie