Wildlifefotografen over de lastigste foto die ze ooit hebben genomen

Wildlifefotografie klinkt in eerste instantie geweldig: je mag de hele wereld rondreizen om de natuur in te trekken en komt dichter bij exotische dieren dan wie dan ook. Maar het heeft ook mindere kanten. Soms moet je uren wachten totdat dat ene hert eindelijk eens de goede kant op kijkt, het kan confronterend zijn om te zien hoe wreed mensen met dieren omgaan en af en toe ontkom je er niet aan om in een tupperwarebakje te kakken.

Om een beter beeld te krijgen van hoe uitdagend dit beroep wel niet kan zijn, vroegen we wildlifefotografen van over de hele wereld naar de moeilijkste foto die ze ooit hebben geschoten, en hoe die tot stand kwam.

“De moeilijkste foto die ik ooit heb genomen, nam ik in de Okavangodelta in Botswana. Midden op de dag zagen we hoe tientallen leeuwen een stel buffels aanvielen. Dat was al vrij lastig om vast te leggen, want er kwam veel bloed bij kijken en de buffels gilden het uit van de angst. Maar dat was niet de reden waarom ik voor dit moment heb gekozen – dat soort taferelen zie je wel vaker in de natuur.

De volgende avond werden de leeuwen zelf aangevallen door een stuk of dertig hyena’s, die de buffels van ze af wilden pakken. Zoiets had ik nog nooit gezien, en mijn gids ook niet. Het was heel donker, wat het fotograferen lastig maakte, en de geluiden die je hoorde klonken heel onheilspellend. De volgende ochtend zag ik dat een van de leeuwen terug was gekomen en door een van de karkassen keek, waardoor er een mooi portret ontstond. Toen besefte ik wie de echte koning van het dierenrijk was.”

Hier vind je meer werk van Laskarakis.

“Op mijn tiende zag ik voor het eerst een tijger op tv. De BBC zond een documentaire over tijgers uit, die een diepe indruk op me achterliet, zo diep dat ik er later op gebrand was om tijgers in hun natuurlijke habitat te zien. Ik ging jarenlang op zoek in de natuur, maar het lukte me nooit.

In 2012 was ik in de Indiase deelstaat Tamil Nadu, om olifanten te fotograferen. Daar hoorde ik dat Valparai, een dorp in de buurt, een bezoekje had gekregen van een tijger. Ik had er 25 jaar op gewacht, maar nu kreeg ik eindelijk een kans in de schoot geworpen. Ik ging er vol verwachting meteen naartoe.

Ik kwam aan op een regenachtige avond. Er waren honderden mensen op de tijger afgekomen, die staken en wapens bij zich hadden om het dier te doden. Tussen de menigte zag ik de tijger zwaargewond in de modder liggen. De opwinding die zich in al die jaren had opgebouwd, spatte door de teleurstelling in één keer uit elkaar.

Het deed me beseffen hoe moeilijk tijgers het eigenlijk hebben. Sindsdien richt ik me in mijn fotografie op de spanningen tussen mens en tijger, een thema dat ik sindsdien niet meer heb losgelaten.

Hier vind je meer werk van Kumaran.

“Toen ik in Mawlynnong was, in het noordoosten van India, vroeg ik mijn gids of er ook lichtgevende paddenstoelen in het bos groeiden – die vraag stel ik eigenlijk overal waar ik kom. En ze waren er inderdaad. Er zijn zo’n tachtig soorten lichtgevende paddenstoelen bekend op aarde, maar deze waren nog niet officieel geregistreerd. Ze stralen een spookachtig groen licht uit, maar alleen vanuit hun stengels.

Het was moeilijk om ze vast te leggen, omdat ze heel klein zijn. Het is sowieso al lastig om kleine dingen mooi te fotograferen, omdat de scherptediepte afneemt naarmate je het beeld meer uitvergroot. Daarnaast kun je deze beelden alleen ’s nachts schieten, met alleen het licht van de paddenstoelen. Ik heb best geluk gehad met deze exemplaren, want ze schenen bovengemiddeld fel. Het was technisch nogal uitdagend, maar het resultaat mag er zijn.”

Hier vind je meer werk van Axford.

Nikit Surve, India

“Toen ik in 2012 als vrijwilliger ging werken bij het nationale park Sanjay Ghandi in Mumbai, moest ik in de gaten houden waar we cameravallen hadden opgehangen om luipaarden vast te leggen. Een van die plekken had iets speciaals – je kon de stad in de achtergrond zien liggen.

Dit soort foto’s worden automatisch geschoten, met behulp van hitte- en bewegingssensoren. Dus zodra er beweging is, wordt er een foto gemaakt. Ik had beperkte middelen tot mijn beschikking, dus het lukte me niet om het shot te schieten dat ik precies in gedachten had.

Drie jaar later kwam ik terug. Ik was bezig met een eigen project en deed onderzoek naar de jacht- en eetpatronen van luipaarden. Het bleef lastig om de camera zo neer te zetten dat je zowel de luipaard als de stad kon zien, dus ik gebruikte een tripod, waardoor de camera wat hoger stond dan normaal is bij een cameraval. Het was best veel gedoe; we liepen ook een paar keer zelf langs om te kijken wat voor beelden de camera zou schieten.

Luipaarden zijn nachtdieren, dus ik verwachtte niet dat de camera overdag iets vast zou leggen. Ik keek elke ochtend wat de camera had gefotografeerd, maar altijd zonder resultaat. Er waren wel andere dieren vastgelegd, zoals civetkatten, maar daar deed ik het natuurlijk niet voor.

Ondertussen was het Holifeest in aantocht en omdat ik bang was dat mensen die dat in het park zouden vieren mijn camera zouden beschadigen, besloot ik hem daar weg te halen. Maar toen ik de foto’s bekeek, kwam ik erachter dat het toch was gelukt: na jaren was ik er eindelijk in geslaagd om dit droombeeld vast te leggen.

Het is ook een perfecte verbeelding van mijn onderzoek. Tot op de dag van vandaag staat deze foto op de omslag van bijna al mijn rapporten.”

Hier vind je meer werk van Surve.

“Dit is een van de foto’s waar ik het meest trots op ben: een volwassen vrouwtjesluipaard. Ik heb de foto in juni 2019 geschoten in het Sabi Sands-reservaat, in het noordwesten van Zuid-Afrika, vlak bij het Krugerpark. We stonden twee weken lang elke ochtend voor zonsopgang op om dieren te zoeken. Omdat luipaarden ’s nachts leven kun je ze alleen dan vastleggen, of juist vlak na zonsondergang. Op een ochtend kwamen we deze luipaard tegen. Het ochtendlicht maakte het technisch lastig om een goede foto te nemen. Dat alles maakt het erg speciaal voor me.”

Hier vind je meer werk van Fisher.

Jens Ludwig, Germany

“Deze foto was in meerdere opzichten erg lastig om te schieten. Ik nam ‘m in de natuur van Saksen, vlak bij mijn huis, in de tijd dat herten drachtig worden – ergens tussen mei en juni. Als kalfjes net geboren zijn, liggen ze de hele dag roerloos in het gras. Gelukkig hebben ze dan nog niet die typische hertengeur, waardoor roofdieren ze een stuk minder makkelijk kunnen vinden.

Toen ik die dag een veld op kwam lopen, zag ik een moederhert druk rondrennen; ze was totaal buiten zinnen. Er moest iets gebeurd zijn, dacht ik, want dit was geen normaal gedrag – zeker niet voor die tijd van het jaar. 

Ergens verderop vond ik het lichaam van een kalf dat was overreden door een veldhakselaar, die het gras in het veld had gemaaid. De moeder was getraumatiseerd geraakt door de dood van haar kalf en rende de hele dag rond. Ze leek zich amper bewust van haar omgeving, zo druk was ze bezig om kraaien en buizerds weg te jagen die op het kalfje af waren gekomen.

Het was heel treurig om dat dode dier daar te zien liggen, maar ik bleef nog even in de buurt om te zien wat er zou gebeuren. Ik werd beloond met dit shot. Later liet ik het dode kalf zien aan de man die de hakselaar bestuurd had – hij baalde ervan, maar uiteindelijk ook weer niet zoveel, want hij moet nu eenmaal zo snel mogelijk deze velden afwerken.

De afgelopen tijd zijn mensen actief gaan zoeken voor andere pasgeboren kalfjes in het gras, om te voorkomen dat dit nog eens gebeurt. Ze vliegen ook met drones over de velden om te kijken waar ze zich bevinden.”

Hier vind je meer werk van Ludwig.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.