Na mijn verkrachting begonnen de problemen pas echt

Een cartoon, gemaakt door mij, die mijn geloofwaardigheid als slachtoffer aantastte. 

Uit cijfers blijkt dat één op de zes Amerikaanse vrouwen slachtoffer geworden is van verkrachting, of een poging tot verkrachting. En ik ben één van hen. Niet dat mijn verhaal heel uniek is, aangezien er om de twee seconden iemand wordt verkracht in de VS. Slechts 3% van de verkrachters wordt opgepakt, maar helaas werd ik het slachtoffer van die overige 97%. Ik wil jullie graag vertellen over alle ellende die op me afkwam toen ik mijn verkrachter wilde aanklagen, all denk ik dat veel mensen dat helaas zelf al hebben ervaren.

Laat ik bij het begin beginnen. Het was oktober 2010, en ik ging met wat vrienden uit in een bar in Park Slope, in Brooklyn. Er was een jongen bij die ik niet kende, maar ik ging ervan uit dat hij bij één van ons hoorde. Bovendien kletste hij gezellig met ons mee. Ik was natuurlijk dronken, en er ging wat coke rond, dus ik stond er niet zo bij stil. Toen ik naar buiten ging om te roken liep de jongen met me mee. We rookten een sigaretje, we kletsten wat, maar ik stond niet met hem te flirten. Ik voelde me namelijk echt niet aangetrokken tot deze gast. Hij was vrij lang, en had een smalle, maar toch gespierde bouw. Vermoedelijk was het een Latino, maar hij kan ook Italiaans geweest zijn. Zo omschreef ik hem ook aan de politie.

Op het eerste gezicht zou je denken dat hij verlegen was. Hij had een verdwaalde blik in zijn ogen, en ik vermoedde dat hij drugs had genomen om wat losser te worden. Hij flirtte trouwens ook niet met mij, hij leek überhaupt geen seksuele interesse in me te hebben. Wel bood hij me coke aan, die we beter in zijn auto konden snuiven om de rij voor de wc te vermijden. Zijn auto stond vlak voor ons, en ondanks dat ik wat gespannen was, stapte ik in. De deuren waren nog maar net dicht of hij vergrendelde ze, en startte de motor. We reden weg, en hij negeerde mijn verzoek om me eruit te laten. Toen ik riep dat hij om moest keren, omdat mijn vrienden op me stonden te wachten, zei hij: "Maak je niet druk, ik ga terug." Maar we gingen niet terug, we reden almaar verder en mijn vragen werden niet meer beantwoord.

Hij bracht me naar zijn bijna steriele appartement. De tv was al afgestemd op een of ander pornokanaal. Ik bleef maar herhalen dat ik geen seks met hem wilde, waarbij ik hem steeds van me af moest duwen. Hij dreigde dat hij me zou vermoorden, stompte me, en trok aan mijn haar. Steeds als ik zei dat hij moest kappen, sloeg hij me in mijn gezicht en noemde hij me "hoer" of "bitch". Op een gegeven moment smeekte ik alleen nog voor mijn leven; ik bood hem zelfs geld aan, zolang hij me maar geen pijn zou doen. Het ergste van alles was dat ik de hele tijd naar zijn immense "666"-tatoeage op zijn buikspieren moest kijken. Zodra ik mijn kans schoon zag rende ik weg. Hij rende meteen achter me aan.

Ik had echt geen idee wat ik moest doen. Naar de politie gaan was geen optie; het is toch alom bekend dat slachtoffers van verkrachting vreselijk behandeld worden, en vooral als ze er niet uitzien als een maagdelijke Maria. Ik wist dat ze me een schuldgevoel zouden aanpraten omdat ik niet helemaal nuchter was, en omdat ik vrijwillig in de auto gestapt was. En ik voelde me al zo stom. Toch wist een vriendin me ervan te overtuigen dat ik echt aangifte moest doen. Ze adviseerde me om er zo 'geknakt' mogelijk uit te zien: "Kleed je voor de gelegenheid dus niet zo stijlvol als normaal, en doe geen mascara op."

Zonder make-up zie ik eruit als een twaalfjarige, zo naakt en kwetsbaar. Toch ging ik 24 uur later onopgemaakt naar het politiebureau. De agenten waren vriendelijk en gaven me een aangifteformulier om in te vullen. Daarna werd ik ondervraagd door een rechercheur; hij begon telkens weer over de kleren die ik die avond had gedragen. Hij verzekerde me dat ik deze zaak toch nooit zou gaan winnen,  omdat ik 'geïntoxiceerd' geweest was. Zijn focus lag totaal niet bij wat er gebeurd was, en in al zijn vragen lag een verwijtende toon.

Waarom had ik niet harder weggerend? En waarom was ik niet eerder gevlucht? Hoe kun je iemand op zo'n angstig moment veroordelen, om het feit dat het niet lukt om te vluchten?
Een paar dagen later zag ik de rechercheur opnieuw, om foto's van daders te bekijken uit de database. Het duurde uren om alle foto's te bekijken, in de hoop dat mijn dader er tussen zou zitten. De rechercheur ontmoedigde me, het zou tijdverspilling zijn. Intussen besprak hij met andere agenten hoe ik eruit had gezien, en ik kon niet bepalen of het als compliment of belediging bedoeld was. Het was op dat moment verre van prettig om anderen over je te horen praten. Toen ik er wat van zei antwoordde hij dat ze het met humor wat luchtiger voor me maakten. En of ik vooral niet zo'n houding wilde hebben, anders zouden ze de zaak gewoon laten vallen.

Weer een paar dagen later kreeg ik een belletje van een rechercheur die veel aardiger was. Mijn omschrijving van de tattoo had ertoe geleid dat mijn verkrachter gelinkt werd aan twee andere incidenten. De rechercheur vermoedde dat we te maken hadden met een serieverkrachter, die met elk nieuw incident steeds agressiever te werk ging. De dader werd gearresteerd, en ik koos hem uit de rij van mogelijke daders. Ik had op dat moment veel contact met een ander slachtoffer, een meisje dat veel op mij leek. Een donkerharige versie van mij, met eenzelfde moedervlek boven haar lip. Ze vertelde over haar ex-vriend, die het had uitgemaakt omdat hij dacht dat ze was vreemdgegaan, en het hele verhaal verzonnen had. Weer zo'n beschuldiging die veel slachtoffers van seksuele misdrijven te verduren krijgen. Het donkerharige meisje en ik legden samen een verklaring af bij een jury, en het was voldoende bewijs voor een rechtszaak. Het derde slachtoffer had niet met ons mee willen gaan omdat ze eindelijk eens verder wilde met haar leven.

Intussen moest ik zien om te gaan met alles wat er na een verkrachting op je afkomt. Ik wou er vooral niet met iedereen over praten. Ik was bang dat mensen me zouden veroordelen, of dat ik me gewoon ongemakkelijk zou voelen ongeacht hun reactie. Helaas kwam daar dus niets van terecht. Binnen een paar dagen wisten zo’n zestig mensen ervan af. Niemand wilde nog met me hangen, uit angst dat ik, "het slachtoffer", bij het minste of geringste in huilen uit zou barsten. Bovendien loosde mijn beste vriendin me helemaal, omdat ze het niet meer aankon. Ze claimde zelfs dat ze er een posttraumatisch stresssyndroom van had gekregen.

Van familieleden kreeg ik te horen dat ze zich zorgen maakten, want verkrachting zou voor een erger noodlot staan dan de dood. Ook zeiden ze dat ze niet verbaasd waren dat het juist mij overkomen was, ik was immers "van nature al een slachtoffer". En dan waren er nog de mensen die jaloers leken, omdat ik voorzien was van een geldige reden om depressief te zijn.

Mijn verkrachter bleek goed in de centen te zitten, en dat kon nog weleens problematisch voor mij uitpakken. Hij kon zich namelijk de beste verdedigingsadvocaat veroorloven. Zo gebeurde het dat de uitspraak van de rechter steeds werd uitgesteld. Uiteindelijk kon ik pas in maart van 2012 weer voor de rechter komen. Het donkerharige meisje had de moed toen al opgegeven.

Ik stond er dus alleen voor, en vanaf dat moment leken de rollen van slachtoffer en dader omgedraaid. Tijdens het rechterlijk onderzoek was er allerlei informatie over mij boven tafel gekomen, die 'niet fraai' leek. Het meeste was afkomstig van het internet; zoals een foto waarop ik te zien ben met mijn huisgenoot, met speelgoedpistool tegen mijn hoofd. Blijkbaar hield ik van 'ruige seks'. Er waren ook foto's van mij opgedoken van de zeemeerminnenparade tijdens Halloween. Hier zou ik ook al zo sexy gekleed zijn. Maar zijn niet veel meer mensen karig gekleed bij zulke evenementen?

Het leidde ertoe dat ik me moest verantwoorden over dingen die ik als normaal beschouw, en die ook niets met die nacht te maken hebben. Ik had liever gewild dat ze me veroordeelden op het feit dat ik coke gebruikt had, dan had het nog enigszins relevant geleken.

De zaak werd geschorst, blijkbaar omdat ik me niet genoeg verweerd had tegen de verkrachter, of omdat ik niet snel genoeg naar de politie was gestapt. Ik was niet eens zo verbaasd toen ik het hoorde, maar het gaf me wel een gevoel van teleurstelling. Alsof het rechterlijk systeem, en de maatschappij in het algemeen, me hadden gedumpt. Waarom moet ik me schuldig voelen over mijn manier van kleden; mag ik niet eens zijn wie ik wil zijn? Het is zo pijnlijk als dit als argument gebruikt wordt voor het idee dat ik verkrachting verdiend heb. Natuurlijk was het een rare situatie, en ik had beter niet met een vreemde in een auto kunnen stappen.

Maar stel je nu eens voor dat iemand zo stom zou zijn om op mijn stoep flauw te vallen, en ik diegene dood zou steken; gewoon omdat ik er zin in had en de kans zich voordeed. Dan zou het zeker moord zijn, en ik zou een moordenaar zijn. En terecht ook. De levensstijl van het slachtoffer zou niet eens ter sprake hoeven komen.

Toch weiger ik om door alles wat er gebeurd is beschadigd verder te leven. Ik denk dat we een absurde kijk hebben op zedenmisdrijven. Veel mensen die slachtoffer zijn geworden vinden het eng om erover te praten, maar het onderwerp zou geen taboe moeten zijn. Tegenwoordig ga ik veel beter met 'mijn trauma' om. Ik moest eerst de intense pijn zien te verdoven voor het draaglijk werd. Het spijt me als je je stoort aan dit verhaal, maar er zijn veel meer mensen zoals ik. En dus is het helemaal storend om te doen alsof dit soort dingen niet gebeuren.

Gina Tron werkt voor Ladygunn Magazine en voor Williamsburg Fashion Weekend, als creatief directeur. Ze is op dit moment ook bezig met het schrijven van een boek. Volg haar op Twitter: @_GinaTron

Meer persoonlijke verhalen:

I Was a Suspected School Shooter

Go to Homeschool

Notes from a Hitter: How Football Battered My Brain