Hoe ik afgelopen weekend tijdens ADE ternauwernood aan de dood ontsnapte

Het was zaterdagmiddag, 18 oktober 2014. Ik schrok wakker van de groepswhatsapp die ik deel met een viertal goede vrienden. Naast flauwe grapjes en vieze plaatjes trilde mijn telefoon ook door de pil-emoji, en het envelopje met de neus erachter. Het was ADE en mijn vrienden en ik hadden nog net kaartjes kunnen regelen voor een klapper van een fuif op de zaterdagavond. Er zou recreatief drugs gebruikt gaan worden en ik had er een gezonde portie zin in. Ik plaatste nog voor het douchen een bestelling bij de dealer met wie ik een goede band had. Ik sms’te hem de hoeveelheid; niet te expliciet de woorden PILLEN en XTC gebruiken, ook weer niet te cryptisch of vergezocht. Binnen een minuut stuurde hij terug dat het, in verband met de drukte rond ADE, nog wel even kon duren. Na de douche voelde ik weer dat ik een mens was. In elk geval mens genoeg om naar de supermarkt te gaan voor een ontbijt en wat kleine voorbereidingsmaatregelen voor de avond. In de tram naar huis zag ik op Facebook dat er iemand was overleden tijdens ADE. Vermoedelijk door drugs. Wow, heftig. Later die middag belde Tony, zoals hij natuurlijk niet echt heet, bij me aan. Het was niet zo dat hij de deur bij me platliep, maar die paar keer in het jaar dat ik drugs bestelde, stond ik erop dat het van hem kwam. Tot nu toe was het altijd prima kwaliteit geweest, en hij kon er ook nog wat over vertellen. “Van deze oranje heb ik goede dingen gehoord. Als je niet veel gewend bent, kun je prima een kwartje nemen en even kijken hoe die valt. Ze waren getest op 120mg MDMA. Je kunt het checken als je wilt.” Ik betaalde hem en Tony reed weg in zijn komische gezinsauto terwijl mijn vrienden net aan kwamen fietsen. We aten wat, dronken wat en stapten vroeg in de nacht op de fiets richting het feest. Op de dansvloer verdeelde ik de buit, zoals gepland kreeg iedereen een kwartje om te beginnen. Kijken hoe dat valt. In het begin was de sfeer melig en grapten we: “Voel je al wat?” Langzaam maar zeker merkte ik hoe na drie kwartier een warm en onrustig gevoel zich van mij en mijn onderbuik meester maakte. Mijn handpalmen werden zweterig, en bij de gedachte aan poepen (en de waarschijnlijk lange wc-rij) werd ik een beetje nerveus. Langzaamaan merkte ik dat het allemaal begon te werken, en dat het korte waarschuwingsmoment een lichamelijke reactie was. Ik had het wel vaker meegemaakt en schakelde snel. Het zou zo weer overgaan, wat uiteindelijk ook gebeurde. De avond vorderde en alles verliep op MDMA-gesmeerde rolletjes. Na anderhalf uur werd er wat bijgenomen. Ik merkte vrij snel daarna dat mijn hartslag omhoog ging en besloot even te gaan zitten. Een vriend van me liep mee. Misschien moest ik toch maar even een extra glaasje water nemen. Zittend in de oude bioscoopstoelen aan de rand van de dansvloer, werd ik even niet zo lekker. Mijn lichaam reageerde een beetje gek, maar het was vooral mijn hoofd dat op hol sloeg. Paranoïde gedachtes vlogen door mijn hoofd, en m’n toegesnelde vriend stelde me op mijn gemak. “Het valt toch wel mee allemaal. Je hebt gewoon veel aan een stuk gedanst. Ik ga nog wat water halen, of moet ik de EHBO erbij roepen?” Ik zei dat dat wat overbodig was. Een glaasje water was voldoende. Toen hij even weg was, lukte het me gelukkig om de situatie te relativeren: ik voelde me een beetje vreemd door de drugs, en doordat ik in een kleine, negatieve cirkel terecht was gekomen met mijn gedachten. Ik besloot me te focussen op gelukkigere gedachtes. Turend over de bomvolle dansvloer dacht ik aan de meest fantastische knalseks die ik ooit van mijn leven heb gehad. Ik fantaseerde er ook nog even de knappe Kamilla (28) bij, met wie ik eerder op de avond een gesprekje had. Terwijl we spraken over het coole imago van Amsterdam viel me op hoe bloedgeil ik van haar was geworden. Het brein onder invloed van XTC is tot fantastische dingen in staat, zo bleek maar weer. Langzaam maar zeker maakte het nare gevoel plaats voor gelukzaligheid, en ook het aangereikte water deed veel goeds. De roes duurde nog zeker twee uur, en kwam in de verste verte niet in de buurt van de visioenen die ik in de bioscoopstoel had. Wel had ik het hartstikke leuk met mijn vrienden en met mensen die ik helemaal niet kende, en normaal gesproken helemaal niet zou willen aanspreken. Eigenlijk wilde ik nog meer bijnemen, maar het feest liep langzaam op z'n eind. Balen. Het was knap lastig om uit mijn hoofd te zetten dat ik al over de piek heen was, maar ik nam genoegen met de bijna hele pil die verspreid over de avond in mijn systeem was verdwenen, en danste tot de lichten aangingen. Buiten begon het weer licht te worden. Ik zei mijn vrienden gedag, haalde mijn oordopjes uit de knoop, propte ze in mijn suizende oren en fietste naar huis. Onderweg besloot ik om Kamilla (28) een bericht te sturen, want ik was toch wel van haar gecharmeerd. Misschien hoefde ik niet alleen te slapen. Ik volgde het kabeltje van mijn oordopjes in de richting van mijn broekzak en frummelde mijn telefoon tevoorschijn. Dat viel nog niet mee tijdens het fietsen. Was het nou Kamilla (28) met een K of met een C? Ik scrolde door mijn contactenlijst. Vanaf toen ging alles razendsnel. Door de vers gevallen natte herfstbladeren op de tramrails stelde mijn voorwiel mijn behendigheid op de proef. Even glipte ik te ver naar links, waardoor ik uit balans raakte en op een haar na de tegemoetkomende bestelbus miste. De adrenaline gierde door mijn bloedbaan, en de autobanden van de taxibus over de trambaan. Het scheelde niks of ik was met mijn hoofd tegen de brandschone voorbumper geklapt. De taxichauffeur stapte uit om te kijken of het goed met me ging. Beduusd van de schrik werd ik overeind geholpen. “Waarom heb je geen licht op je fiets?! Ik had je bijna platgereden.” Ik was bijna overreden tijdens ADE. Ik heb het smsje naar Kamilla (28) nog afgemaakt, maar nooit meer iets van haar vernomen.

DISCLAIMER: Weet je waarom onze hoofdpersoon niets meer van Kamilla heeft vernomen? Omdat Kamilla (28) is verzonnen. Dit verhaal is uit de oudhollandse duim gezogen. Kom op zeg, wie heet er nou Kamilla? Om over Pierre Kies nog maar te zwijgen. Alle gekheid daargelaten, wat er gebeurd is tijdens ADE is vreselijk. Drugs worden gebruikt door duizenden gelukkige en verantwoordelijke Nederlanders die in het bezit zijn van gezond verstand. Je schouders ophalen voor de risico’s is het allerdomste wat je kunt doen, maar er is een heel groot grijs gebied tussen het zijn van een wandelende encyclopedie en een totale pannenkoek als het op drugsgebruik aankomt. Zorg dat je aan de goede kant van het spectrum terechtkomt en lees jezelf in. Zo beperk je de risico’s en hou je het voor iedereen leuk. Deze info is gewoon beschikbaar en hij is er voor jou. Kijk voor de aardigheid eens op Jellinek.nl, Unity.nl of kijk hier waar je je drugs kunt laten testen.